De stilte en de storm / The silence and the storm

Meditatie en gastronomisch Bangkok:

Met de mooie herinneringen van Laos nog vers in het geheugen ben ik terug gegaan naar het familiaire hostel in Bangkok Naast het bezoeken van enkele tempels ben ik in afwachting van Coen’s aankomst ben ik me gaan verdiepen in het Boeddhisme door een boek te lezen over Vipassana meditatie. Voor de geïnteresseerden het boek is hier gratis te downloaden. Omdat ik nog steeds van plan ben om ergens tijdens mijn reis een 10-daagse cursus Vipassana te gaan volgen ben ik alvast begonnen met de meditatietechnieken te oefenen. In het hostel werd ondertussen een groepsmaaltijd met vis klaar gemaakt voor alle gasten en mijn god wat kunnen deze mensen lekker koken. Nadat Coen aankwam zijn we natuurlijk nog wat meer tempels gaan bezoeken, want dat is toch een van de dingen waar je aan denkt als je aan Thailand denkt. Verder hebben we de toeristische trekpleister van Koh San road aangedaan. Deze weg is het summum van de backpackerscultuur en loopt over van winkels, barren, retaurantjes en mannetjes die je proberen over te halen om naar standupcomedy of pingpong shows te gaan. De straat is op zich al een bezienswaardigheid, maar wij gingen hier heen voor de bijzondere gastronomische ervaring. Je kunt hier namelijk tarantula’s, schorpioenen, krekels of andere 6 of 8 potige delicatessen proeven. Zelfs voor mij was de spin een brug te ver dus werd het een schorpioen. Deze knapperige snack smaakte gelukkig beter dan die eruit zag en is te vergelijken met een zoutstengel in Nederland. Desondanks hebben we de spinnen, sprinkhanen en ander ongedierte toch maar gelaten voor wat het is. Al heeft Coen toch nog een krekel geprobeerd voor een voor mij onverklaarbare reden. Na nog een heerlijke kerstmaaltijd in het hostel zijn we vertrokken naar de tropische eilanden van Thailand.

De stilte en de storm:
Koh Phangan staat bekend om haar legendarische full en halfmoon parties. Om deze reden stond een bezoekje aan dit eiland al voor mijn vertrek op mijn bucketlist. Na een ritje met de metro, (nacht)trein, boot en taxi kwamen we aan in het silvermoon resort op Koh Phangan. Dit hostel kan met recht een stukje hemel op aarde genoemd worden. Naast knusse houten hutjes, een eigen barretje, lekker eten, een bijzonder vriendelijke Duitse eigenaar en staf heeft dit hostel een privé strandje om van te dromen. Compleet met palmbomen, hangmatten en comfortabele schommelstoelen. Voor ons de ultieme loungeplek dus. Niet verwonderlijk dus dat we de eerste dagen ook vooral gelegen, gelezen, gelounged en gemediteerd hebben. De rest van Koh Phangan was buitengewoon rustig. Als we ergens gingen eten of naar een bar gingen waren we vaak de enige gasten, maar het eiland heeft zijn eigen eb en vloed kwamen we achter. In de aanloop naar feestjes toe stroomt het eiland vol en in de dagen erna stroomt het net zo hard weer leeg. In de aanloop naar de jaarwisseling was ons hostel al vol geboekt en moesten we dus verhuizen. In ons nieuwe hostel een stukje verderop waren we in eerste instantie de enige gasten en werden we begroet door een soms iets te vriendelijke Serviër die na jarenlange ellende tijdens de Joegoslavië oorlog hier naar toe gekomen was om een nieuw leven te beginnen. Tijdens onze eerste avond hier zijn we naar een waterval feestje geweest. Dit is een soort techno feestje tussen de grote feesten door en is gelegen in de jungle naast een, je raadt het al, waterval. Super mooie omgeving dus en met slechts +/- 200 bezoekers ook niet te druk. Om het feestje helemaal af te maken hadden ze enkele professionals ingehuurd die een hele vette vuurshow gaven. Een mooie voorbereiding dus op het oudejaarsfeest.

Tijdens de volgende twee dagen werd ook dit hostel helemaal vol geboekt en kregen we dus voldoende gezelschap. Om 2018 eerst nog goed af te sluiten heb ik nog een duiktrip geboekt. Een boottocht van 2uur bracht me naar de aangewezen locatie. Helaas voor mij werkte de zee niet echt mee en werd zelfs een van mijn gidsen zeeziek. Ook ik kon mijn lichte ontbijtje op de boot niet binnen houden en heb het weer uitgespuugd. Ik was erg blij en misselijk toen we op onze bestemming aankwamen. Na een korte opfriscursus van mijn duikvaardigheden konden we onderwater en zakte mijn misselijkheid zo weg. Gek eigenlijk dat je zeeziekte verdwijnt zodra je daadwerkelijk de zee in gaat. Sailrock zelf (zoals de plek heet) is misschien wel de mooiste plek waar ik gedoken heb dankzij de grote scholen vissen die hier rondzwemmen. We zagen o.a. trevallies, barracuda’s en de gelegenheids grouper. De klap op de vuurpijl was echter de walvishaai die op z’n gemakje voorbij gezwommen kwam. Omdat ik vanwege de misselijkheid ook de lunch verstek heb laten gaan kwam ik uitgehongerd terug van mijn duiktripje. Maar met een goede maaltijd en een oudejaarsfeestje in het vooruitzicht ging het gelukkig al snel weer beter met me.

Het Countdown feestje in de aanloop naar het nieuwe jaar toe vond plaats op hetzelfde strand als waar de full moon parties plaats vinden. Het eiland was inmiddels ook volgestroomd en naar schatting kwamen er hier zo’n 20.000 mensen opdagen. Wat ik persoonlijk vooral fijn vond was dat het feest gewoon lekker buiten plaats vindt. Niet alleen laat het weer dit hier toe, maar het maakt het ook ruimtelijker wat de sfeer gemoedelijker maakt. Hoewel het feest nog tot zonsopgang doorging zijn Coen en ik inmiddels al ouwe lullen en hebben we het rond een uur of 04.00u ’s nachts voor gezien gehouden.

Na een dagje bijkomen op 1 Januari was het tijd om naar Koh Tao te vertrekken. Tenminste dat dachten we. Inmiddels begrepen we namelijk dat er een tropische storm op komst was die op het nieuws nogal groots werd aangekondigd, ook in Nederland. Ondanks de bezorgde berichtjes van familie en vrienden in Nederland was er echter weinig aan de hand hier. Het was alsof we een paar dagen lang een zomerse regenbui met wat windstoten hadden, maar verre van een storm om je zorgen over te maken. Ook omdat de storm niet direct over Koh Phangan heen kwam. Desondanks werden alle boten toch voor enkele dagen geannuleerd, waardoor we uiteindelijk niet 2, maar 6 Januari naar Koh Tao zouden vertrekken. In afwachting daarvan hebben een privé kamer geboekt waar we regen afgewacht hebben, maar er zijn ergere dingen dan vast komen te zitten op een tropisch eiland toch?

Een afscheid zonder afscheid:

4 dagen later was het al behoorlijk opgeknapt, het zonnetje scheen weer en van wind was nauwelijks sprake. Vol goede moed vertrokken Coen en ik dus richting de boot. Na onduidelijkheid over het vertrekpunt en waar en hoe we ons bonnetje moesten omwisselen voor de daadwerkelijke kaartjes bleek onze boot op 6 Januari nog steeds gecanceld te zijn. Daarbij kwam nog een ander probleempje, voor Coen had het namelijk weinig zin om nog een ander eiland te bezoeken gezien hij een paar dagen later in Bangkok moest vliegen. In de hectiek die inmiddels ontstaan was hadden we besloten om allebei een andere kant op te gaan. Coen terug richting Bangkok en ik richting Koh Tao. Uiteindelijk bleken we beiden een snelle keuze te moeten maken om nog per direct een boot te kunnen pakken. Afzonderlijk van elkaar hebben we dit allebei gedaan, maar elkaar dus niet meer gezien. Beetje gek afscheid als je 3 weken samen op vakantie bent geweest, maar uiteindelijk niks wat een paar berichtjes niet op kunnen lossen.

Duiken op Koh Tao

Zo’n anderhalf uur later was ik op Koh Tao. Dit eilandje is een stuk kleiner dan Koh Phangan en ademt een hippie/surf sfeer. Toeristen zoals ik komen vooral naar Koh Tao vanwege de vele en goede duiksites die je hier hebt. Een soort duikersmekka dus. In de 4 dagen die ik hier uitendelijk ben verbleven heb een go pro camera gekocht (wat ik op Koh tao al probeerde maar niet was gelukt) en heb ik vooral gedoken. Het enige probleem waren de naweeën van de storm. Blijkbaar heeft die onderwater namelijk voor meer onrust gezorgd dan boven water want overal zweefde allerlei deeltjes rond waardoor het zicht zeer matig was, vaak slechts 2/3 meter. Je moest dus goed opletten omdat er ineens een groot koraalrif of rots opdoemde onderwater wat zijn eigen charme had, maar voor de foto’s is het wat minder. Een van de plekken waar je kunt duiken is bij een oud marine schip uit de tweede wereld oorlog wat gedoneerd is door de V.S. Een schip laten zinken klinkt echter makkelijker dan het blijkbaar is, want ze hebben hier 3 pogingen nodig gehad. De eerste keer kwamen de Thaise mensen terug van de lunch en zagen tot hun verbazing dat het schip nog gewoon dreef. De tweede keer was het schip op z’n kop gezonken, dus 3 keer is echt ‘scheepsrecht’ :wink:. Tijdens mijn dagen in Koh Tao heb ik de smaak van het duiken echter goed te pakken gekregen en besloten om door te reizen naar Maleisië op zoek naar nog meer mooie duikplekken.

De volgende keer dus meer over mijn nieuwe avonturen in een nieuw land. Bedankt voor het lezen allemaal!

___________________________________________________________________________

Meditation and gastronomical Bangkok

With the good memories of Laos still fresh in my memory I went back to the familiar feeling hostel in Bangkok. Besides visiting more temples I have started to do some research into Buddhism by reading a book about Vipassana meditation, while waiting for Coen to arrive. For those who are interested the book can be downloaded for free here. Because I’m still planning to do a 10 day Vipassana course at some point during my trip I have also started practicing meditation techniques. Meanwhile a group meal/buffet with fish was being prepared in the hostel for all the guests, My god these people can cook!. After Coen’s arrival we went to see some more temples because this is one of the things that you strongly associate with Thailand. Besides that we visited the tourist attraction that is Kao San road. This place is the summum of backpacker culture and is filled with stores, bars, restaurants and people trying to convince you to come to standup comedy or pingpongshows. The street is a sight in itself, but we went here for the gastronomical experience it has to offer. It is possible to sample scorpions, tarantulas, circkets or other 6 or 8 legged delicacies. The spider was too much to handle even for me so we chose the scorpion. Luckily this crunchy snack  tasted better than it looked and is comparable to the salty sticks you get back home. Despite that we left the spiders, locusts and other vermin for what they are, although Coen did try another cricket for reasons unknown to us both. After another delicious Christmas meal at the hostel we left Bangkok for the tropical islands of Thailand.

The silence and the storm

Koh Phangan is known for the legendary half and full moon parties here. Because of this it was on my bucketlist even before I left on this trip. After a trip with the subway, (night)train, boat and taxi we arrives at the silvermoon resort on Koh Phangan. This hostel is truly a slice of heaven on earth. Besides cosy wooden cottages, an own little bar, good food, a especially friendly german owner and staff, this hostel also has it’s own private beach, complete with palm trees, hammocks, and comfortable swing chairs. The ultimate lounge place for us. Not surprisingly we spent our first few days lying around, lounging around, reading and meditating. The rest of Koh Phangan was pretty quiet. When we went to a bar or restaurant we were usually the only guests, but this island has it’s own ebb and flow we found out. In anticipation of the full and halfmoon parties the island completely fills up and it empties just as fast in the days after. In the last 2 days before new years our hostel was already fully booked so we moved to a different one a little further down the road. Once again we were the only guests here and were being greeted by a (sometimes a little too) friendly Serb who came to Koh Phangan to start a new life after suffering through years of misery during the Yugoslavia war. During our first night at the hostel here we went to a waterfall party, which is a smaller techno party in between the massive half and full moon parties and is situated in the jungle right next to a (you guessed it) waterfall. So it had a beautiful surrounding and with +/- 200 visitors it wasn’t to busy either. To complete the atmosphere they hired a few professionals who gave a away an awesome fireshow. A nice prelude to the newyears eve party about to come

During the next 2 days this also became fully booked and we had plenty of company. To end 2018 on the right foot though I book a dive trip. A 2 hour boatride brought me to the designated location. Unfortunately for me the sea was really rough, which caused seasickness even with one of the dive masters. Nor could I keep my early breakfast in and spit it right back out. I was very happy and nauseous when we arrived at our destination. After a short refreshment course during which I practiced my diving skills we could start to dive and my nausea sunk with it. Funny how seasickness ends when you’re actually in the sea. Sailrock (which was the name of the site) is possibly the best place where I dove. Thanks to the giant schools of fish that live here. Amongst others we saw trevallies, barracuda’s and the odd grouper. The best thing we saw was the whaleshark the slowly swam by. Because I also had to skip lunch because of the seasickness I was completely famished when I got back from the diving. But with a good meal and new years ahead of me this was easily fixed.

The location for the countdown party was the same beach that hosts the full moon parties as well. The island had completely filled up and I estimate about 20.000 people attended the party. What I personally loved about this party is the fact that it’s outside. Not only does the Thai weather allow this, but it makes it a lot more spaced out which really benefits the atmosphere. Although the party went on until sunrise both Coen and I are getting old and we retreated back to the hostel at about 0.400 in the morning.

After a day spent recuperating it was time to move on to Koh Tao, at least that’s what we thought. During our stay we became aware of a tropical storm that was going to hit the islands and was being covered a lot in the news even back home. Despite worried texts and apps from friends and family back home there wasn’t much to be worried about here. It was like we had some summer rain like we have back home, but then nonstop for a couple of days. Despite the severity not being too bad all the boats off the island were cancelled for a few days. So instead of leaving on the 2^nd of January we were going to leave on the 6^th, but there are worse things than being stranded on a tropical island right?

A goodbye without Goodbye

4 days later the weather had improved a lot, the sun was shining again and there was hardly any wind. So full of good spirit Coen and I left for the ferry. After a lot of confusion about where the boat leaves and how to exchange our receipt to the actual tickets we found out our boat was still cancelled. On top of that Coen was supposed to leave back home from Bangkok in a few days which meant that there was no use for him to come to Koh Tao. We both agreed to get tickets in a different way and say goodbye once we got the ticket. In the chaos that ensued both of us were separately forced to make a split second decision as we were offered a way of the island immediately. We both chose this but that meant we didn’t see each other for a final goodbye. A kind of weird way to end a 3 week holiday together but in the end it was nothing that a few texts can’t fix.
 

Diving at Koh Tao:

Zo’n anderhalf uur later was ik op Koh Tao. This island is a lot smaller than Koh Phangan and breathes a kinda of hippie/surfer atmosphere. Tourists like me come here mainly for the diving. It is kind of the dive Mecca for Thailand. During the 4 days that I ended up staying here I bought a go pro camera (which I tried but couldn’t do earlier in Koh Phangang) and went diving. The only problem was the aftermath of the storm. Apparently it caused more of a ruckus underwater than above since there were a lot of particles floating under water reducing the vision to about 2/3 meters. This meant you had to pay attention underwater because all of the sudden a large rock or coral reef could doom up right in front of you. This in itself had it’s own charm but wasn’t very good for taking nice photos. One of the divesites had the wreck of an old marine ship which served in WWII and was donated to Thailand by the U.S. government. Sinking a ship is harder than you’d think apparently, because it took 3 tries. The first time after they ‘sunk’ they ship the Thai people went for lunch and were amazed to find the ship still there when they came back. The second time they sunk it upside down and only the third time did they manage it properly. During the dives I did in Koh Tao I felt like I wanted to do this more often so I decided to go to Malaysia in search of other great dive spots.

So more about my adventures from a different country next time. Thanks for reading everyone!