Laos P.D.R (please don't rush)

Een wijs man in Laos zei ooit tegen een toerist: ‘Hoe komt het dat jij een horloge hebt en ik alle tijd?’ Precies deze houding is typerend voor mijn ervaring met backpacken. Het heeft bij mij altijd een paar weken nodig om ‘de tijd’ af te leren om zo juist alle tijd van de wereld te krijgen. Stressvolle momenten zijn een uitdaging om op dit punt te komen. Mijn voorlopig laatste ochtend in Thailand begint om 05.00u, wetende dat ik weer het onbekende tegemoet ga. Ik weet vrijwel niks van Laos, behalve dat je er kunt tuben (daarover straks meer). Als ik om 06.00 opgehaald wordt met de bus en er gevraagd wordt om mijn bus ticket kom ik tot de conclusie dat ik deze kwijt ben. Een goed begin van de dag en typisch genoeg vind ik mijn ticket weer terug op het moment dat het niet meer nodig is. Als ik dan voorbij de grenscontrole ben en Kip (de munteenheid in Laos) wil gaan pinnen blijkt dat ook mijn pinpas ergens onderweg verloren is gegaan. Gelukkig heb ik een reserve, maar deze doet het niet bij de pinautomaat. Dit zorgt voor mijn dagelijkse portie stress aangezien ik nog maar weinig contant geld op zak heb. Er is geen internet verbinding ter plekke, dus kan ook weinig regelen op dat moment en voordat ik de kans krijg om mijn pas ergens anders te testen heb ik eerst een boottocht van 7 uur voor de boeg.

De weg naar positivisme

Gelukkig heeft varen altijd een ontspannende werking op mij en blijken we ook met een hele leuke groep reizigers te gaan, met wie ik uiteindelijk heel Laos door zal reizen. Mijn stresslevel zakt daardoor weer tot een aanvaardbaar niveau en tijdens de reis kan ik grote sprongen maken in het boek wat ik aan het lezen ben: “Enlightenment now”.  Een boek van Steven Pinker waarin hij onderzoekt of en welke vooruitgang de mensheid gemaakt heeft gedurende zowel haar lange geschiedenis als in meer recentere tijden. Dit boek zet het leven in een heel nieuw perspectief door te laten zien dat kindersterfte in de wereld is gezakt van 33% in de rijke landen vroeger, naar slechts 6% in de arme landen vandaag de dag, of dat niet meer 90% van de wereldbevolking in extreme armoede leeft, maar nog slechts 10%, we in het westen een aanzienlijk groter deel van onze welvaart besteden aan een sociaal vangnet (van 1% naar 25% van ons nationaal bruto inkomen) of dat innovaties zoals de autogordel, verbeterde hygiëne of vaccinaties tegen ziektes miljarden levens hebben gered! En al deze vooruitgang hebben we geboekt in de pakweg afgelopen 300 jaar, genoeg reden dus voor een beetje optimisme in de wereld. Voor een korte samenvatting van het boek kun je deze YouTube video bekijken https://www.youtube.com/watch?v=yCm9Ng0bbEQ. Als we dan ’s avonds aankomen in het plaatsje Pakbeng (wie kent het niet?) blijkt dat mijn pinpas het wel gewoon bij andere automaten doet ben ik op alle fronten weer een stuk gerustgesteld. Na een nachtje lek geprikt te zijn door de muggen, met zeker 20 muggenbulten, kan ik de volgende dag dan ook een stuk beter genieten van de mooie omgeving als we verder varen over de Mekong rivier.

Gezelligheid in Luang Prabang:

Onderweg leren we Phil kennen,  Amerikaanse filmregisseur kennen die zijn debuut film over het aandeel van zwarte soldaten in de Vietnamoorlog komt promoten op het lokale filmfestival in Luang Prabang. De film ‘Pointman’ is gratis toegankelijk (en een aanrader voor jullie wanneer hij volgend jaar op netflix verschijnt) en zorgt voor een heuse reünie met de mensen van de boot. Daarna zijn we gezamenlijk op stap gegaan in een hipster bar genaamd Utopia gevolgd door potje nacht bowlen. Met name dit nachtbowlen blijkt hilarisch, we worden door een tuk-tuk chauffeur (en tevens drugsdealer) voor de deur afgezet. Iedereen is bezopen, er wordt gewoon lekker binnen geblowd en oh ja je kunt er ook nog schieten met pijl en boog tot een uurtje of 03.00 ‘s nachts. Een verantwoorde activiteit onder deze omstandigheden lijkt me zo.

Het andere hoogtepunt van Luang Prabang waar iedereen over praat zijn de watervallen hier. Ik heb in mijn achterhoofd nog de ongeëvenaarde schoonheid van de watervallen van Iguazu (Argentinië en Brazilië) en de enkele waterval in Thailand die weinig indruk op me heeft gemaakt, dus ik was een beetje sceptisch over deze plaatselijke bezienswaardigheid. Dit bleek onterecht. Gelegen in de jungle en vergezeld door een reservaat voor de honingbeer werd je door een netwerk aan stroompjes en kleine watervalletjes met turquoise blauw water geleid naar een prachtige grote waterval. Zeker de moeite van een bezoekje waard dus.

Seks, drugs en Rock & Roll

De volgende stap was het stadje Vang Vieng in Laos. Deze plek heeft zijn bekendheid vooral te danken aan het ‘tuben’ wat je hier kunt doen. Bij deze activiteit dobber je een riviertje af en wordt je zo nu en dan naar de kant toe gehengeld om een drankje te doen bij een bar. Wat voor mij bijzonder was dat ik al sinds ik naar Australië ben geweest over dit tuben hoorde. In de afgelopen 10 jaar sindsdien heb ik zoveel mensen gesproken die dit allemaal gaaf vonden dat ik hier dus al erg lang naar uit heb gekeken. Je zou verwachten na 10 jaar lang ergens naar uitkijken dat je alleen maar teleurgesteld kan worden, maar dit was zeker niet het geval. Vooral leuk om hier met een groot deel van onze ‘slowboat groep’ samen de activiteit te doen. Bij de bars is het eigenlijk een groot zuipfestijn, maar dat mag zelfs voor een gematigde drinker als mij de pret niet drukken. We zijn iets te lang bij de 2 bars blijven hangen waardoor we in het donker de rivier af moesten en daarom voortijdig onze tocht hebben gestaakt om met de tuk-tuk terug te gaan. Hieraan voorafgaand hadden we al een tochtje met een luchtballon over Vang Vieng gemaakt. Om 06.00u opgehaald worden was weliswaar erg vroeg, maar het uitzicht bij een opkomende zon maakte dit ruimschoots goed. Vang Vieng ligt namelijk midden tussen de bergen, naast een riviertje en is omringd door landbouw grond wat netjes in allemaal vlakken is verdeeld. Erg tof!

Maar het meest opvallende aan Vang Vieng was de openheid waarmee hier drugs gebruik wordt. In de lokale bars kun je naast alcohol ook paddo’s, wiet, lachgas en zelfs opium bestellen. Meestal in verschillende varianten zoals in een sigaret, in een fruit shake, of verwerkt in je pizza. Ik vond dit tamelijk bizar gezien de strenge wetgeving die er volgens mij in heel (Zuid-Oost) Azië heerst t.o.v. drugs. Een van de serveersters vertelde ons dat ze de politie ook goud geld betalen om ze met rust te laten. Binnen in de cafés zullen ze dan ook niet komen, maar na sluitingstijd staan ze je op straat op te wachten om te zien of er iemand nog op straat gebruikt. Boetes kunnen dan oplopen tot boven de 500 euro (wat nog steeds een stuk beter is dan 20 jaar cel en 10 stokslagen als je het mij vraagt). In alle kroegen lijken er echter meer mensen met een lachgas ballon in hun handen te staan dan met een biertje. Vang Vieng kan het beste samengevat worden in 2 woorden namelijk: feesten & drugs. Ik denk dat ik echter echt oud aan het worden ben aangezien ik juist hierom mijn verblijf in Vang Vieng verkort heb tot slechts 3 nachten. Oh en om bezorgde ouders te voorkomen die bang zijn dat ik hier toch opgepakt word ik heb me hier beperkt tot een (in mijn ogen) bescheiden aantal biertjes en geen andere geestverruimende middelen :innocent::innocent:.

Laatste van Laos

De laatste stap in Laos is een tochtje naar de hoofdstad Vientiane. Deze stad met ongeveer 400.000 inwoners is een stuk groter dan de vorige plaatsjes waar we geweest zijn. Vientiane is de laatste plek die ik in Laos bezocht voor ik Coen (een goede vriend) op ga halen in Bangkok. Het is tevens de plek waar onze groep waar we de afgelopen +/- anderhalve week mee gereisd hebben langzaam uit elkaar valt. Iedereen gaat vanuit hier weer zijn eigen weg. In de paar dagen in Vientiane hebben we natuurlijk meer tempels gezien, een Boeddha park, een leuk kroegje ontdekt, maar veruit het interessantste was een bezoek aan COPE, een non-profit organisatie die protheses maakt voor de slachtoffers van de ‘geheime oorlog’ in Laos. Deze ‘oorlog’ die plaats vond tijdens de Vietnam oorlog wordt zo genoemd omdat er geen enkel land officieel de oorlog aan Laos heeft verklaard. Desondanks heeft Amerika zo’n slordige 2 miljoen ton bommen! op het grondgebied van Laos gedropt, wat meer is dan het totaal van alle bommen die tijdens de tweede wereld oorlog zijn gegooid. Tussen 1964 en 1973 zijn er zo’n 580.000 lucht aanvallen uitgevoerd om een route te bombarderen die door de Vietnamese troepen werd gebruikt om vanuit Noord-Vietnam door Laos naar Zuid Vietnam te reizen. Om dit even in perspectief te zetten dat betekent 9 jaar lang iedere 8 minuten heeft er een vliegtuig bommen op Laos heeft gedropt 24 uur per dag, 365 dagen per jaar. Laat dat eerst maar even bezinken……

9 jaar lang

Iedere 8 minuten

24/7 365 dagen per jaar

1 vliegtuig vol met bommen..

Het probleem is dat naar schatting tussen de 10% en de 30% van de bommen niet ontploft zijn. Waardoor nu ruim 50 jaar later de grens tussen Laos en Vietnam nog steeds vol met onontplofte bommen ligt. Bizar eigenlijk dat ik en ik vermoed ook vele anderen hier eigenlijk niks vanaf weten. Voor degenen die het interessant vinden op youtube staat een korte documentaire van 20 minuten (Surviving the peace) die je een beetje een indruk van het probleem geeft wat er vandaag de dag nog steeds speelt: https://www.youtube.com/watch?v=zWdrn7pOuSs

Dit betekent het einde van mijn bezoek aan Laos en mijn terugkeer naar Thailand

Laos je was bijzonder leuk

Dank je wel voor alles!

Kop chai lai lai!

Laos P.D.R (Please don’t rush)

A wise man in Laos once said to a tourist: ‘How is it that while you have a watch, I have all the time?’ It’s exactly this attitude which is typical for my backpacking experience. It always takes me a few weeks to ‘let go’ of time in order to gain all the time in the world. Stressful moments are a challenge for me to reach this point. My last day in Thailand, for the time being, starts at 5 A.M., knowing that I will once again go into the unknown, because I know almost nothing about Laos except that you can go tubing there (more about that later). When I’m being picked up at 6 A.M. and am asked for my bus ticket I come to the conclusion that I lost it, only to find it once it’s not needed anymore typically enough. So a good start of the day. Later on when I passed the border and want to take Kip (the Lao currency) out of the ATM I notice that I also lost my debit card. Luckily I have a second one, but that doesn’t work with the ATM here. This gives me my daily dose of stress since I don’t have a lot of cash with me. There is no internet connection here, so there is no way to deal with the problem at the moment and before I get a chance to do that I have a 7 hour boat ride ahead of me.

The way back to positivism

Luckily boat rides always have a calming effect on me and the group we are going on the boat with turns out to be really nice. I also end up travelling with them through the whole of Laos. This reduces my stress again to manageable levels, and during the trip I can make good headway in the book I’m reading ‘Enlightenment now’. A book by Steven Pinker in which he presents the results of his research into the progress, if any, of humankind both throughout the ages and in recent periods. This book puts life in a whole new perspective by showing that infancy mortality rates have dropped from 33% in rich countries in the past to under 6% in poor countries today, or that not 90% of the world lives in extreme poverty but only 10% or that in the West we are spending a lot more of our GDP on welfare (from 1% to 25%), or that innovations like the seatbelt, improved hygiene and vaccinations have saved billions! of lives. And all this progress has been made in roughly 300 years, enough reason for a little optimism about the future of the world. For a short version of the book you can watch this ted talk on YouTube https://www.youtube.com/watch?v=yCm9Ng0bbEQ. When we get to the town of Pakbeng (who isn’t familiar with this place) it turns out that my debit card works fine with other ATMs and my mind has been put to ease on all fronts. After a night of being feasted on by mosquitos, with at least 20 bites, I can enjoy scenery a lot better as we continue our trip over the Mekong river.

Sociability in Luang Prabang:

On the boat we get to know Phil, an American producer that is going to the film festival in Luang Prabang to promote his debut film about the life of black soldiers in the Vietnam war at the local film festival. The film ‘Pointman’ is freely accessible (and a must see when it becomes available on Netflix in February next year), and ensures a reunion of the group we met on the boat. After the film we all went out for some drinks at the local Hipster bar Utopia, which is followed up by a game of night bowling. This bowling turns out ot be hilarious. We are dropped off by a tuk-tuk driver (and drug dealer) to find that everyone there is completely drunk, people are happily smoking weed and oh yeah you can also shoot a bow and arrow until about 3 AM. A responsible setting to offer this activity it seems to me.

The other highlight of Luang Prabang that everyone speaks about are the local waterfalls. With the unprecedented beauty of the falls of Iguazu (Argentina en Brazil) still in the back of my mind along some disappointing waterfalls in Thailand I was a bit sceptical about this local sight. Unjustly it seemed the falls were situated in the local jungle and accompanied by a sun bear reserve. The stream and some smaller falls filled with turquoise blue water led you to a beautiful big waterfall at the end. Definitely worth a visit.

Seks, drugs and Rock & Roll

The next stop was the town of Vang Vieng. This town owns it’s fame to the tubing, a local attraction where you drift down a river en are being angled in by the bar scattered across the sides to have a few drinks. What was special for me was that I have been hearing about this tubing ever since I first started travelling when I went to Australia. For the past 10 years people have been telling me how awesome it is, so after looking forward to this for so long I was surely set up for disappointment. This turned out not to be the case. It was a lot of fun because we did this with part of the group that we met on the slowboat. At the bar it is pretty much one big drinking game and everyone gets drunk rather quickly, but even for a moderate drinker like me that does not take away from the fun. We did spend a little too much time at the bars which meant that it was completely dark before we reached the end of the tubing, so we decided to get out and take a tuk-tuk back to town instead. Before we went tubing though we ha already taken a hot air balloon ride over Vang Vieng. To be picked up at 06.00u was early, but totally worth it because of the view over the town during sunrise. Vang Vieng is situated in the middle of the mountains, and surrounded by a nice little river and farmlands which really made the view. Super cool!

But the most astonishing about the town for me was the openness of the drug use here. In the local bars here you could order more than just you’re alcoholic drink, namely magic mushrooms, marihuana laughing gas and even opium. Most of these in different varieties like in your cigarette, your fruit shake or sprinkled across your pizza. I found this to be somewhat bizarre considering the strict laws that are in place in South-east Asia. One of the servers told us that they pay good money to keep the police out. So within the bars drugs can be used safely but after closing time the police awaits tourists who continue their drug use in the street so they can fine them up to more than 500 euros (which is still a lot better than going to jail for 20 years and getting beating by a bamboo stick, I presume). In the bars there seemed to be more people with laughing gas balloons than with beers. Vang Vieng can be captured in 2 words: drugs and Party. This makes me think that I really am getting old because this is the reason that I shortened my stay in Vang Vieng to only 3 nights. Oh and on a side note to stop my parents from worrying I have limited myself to a modest amount of beers (at least in my eyes) and no other mind enhancing substances :innocent::innocent:.

The last of Laos:

My final stop in Laos was a trip to the Capital of Vientiane This city with around 400.000 people is a lot bigger than the previous towns we were at. It is also the last place I visit before I head back to Bangkok to pick up my good friend Coen. It is also the place where the group with which I travelled with for the past week and a half is slowly falling apart. Everyone goes their own way again from here. During our stay in the capital we have seen more temples of course, went to Buddha park and a nice bar called the earth bar. But by far the most interesting was a visit to COPE. A non-profit organisation that makes prosthetic limbs for the victims of the ‘secret war’ that was waged in Laos. This war, which took place during the Vietnam war, was named so because no country ever legally declared war on Laos. Despite that the Americans have dropped over 2 million tons! of bombs on Laos, which is more than the total amount of bombs dropped during the entire second world war. Between 1964 and 1973 around 580.000 arial attacks have been made to bomb a route to prevent the Vietcong from travelling to the south of Vietnam through Laos . To put this in perspective, this means that for 9 years straight every day of the year a plane dropped it’s bombs on Laos every 8 minutes. Let that sink in.

9 years

24/7 365 days a years

Every 8 minutes

1 planeload of bombs..

The problem is that an estimate 10 to 30% of the bombs didn’t go off. This means that now, about 50 years later, the border between Laos and Vietnam is still littered with unexploded bombs. It’s bizarre that I (and I suspect many others with me) never knew anything about this. For the ones who are interested in this on youtube you can find a short 20 minute documentary (surviving the peace) that gives you an impression of the problem in dealing with the aftermath of the war: https://www.youtube.com/watch?v=zWdrn7pOuSs

This concludes my visit to Laos and means my return to Thailand

Laos you were so much fun

Thank you for everything!

Kop chai lai lai!