Een weg met ups en downs / A road with ups and dow

Een weg met ups en downs:

Sinds de eerste keer dat ik alleen op reis ben gegaan 10 jaar geleden is deze manier van de wereld bewonderen een passie van mij geweest. Het is prachtig om de mooiste plekken van andere landen op te zoeken, nieuwe mensen te leren kennen en andere culturen te mogen ervaren. Maar veel reizigers, waaronder ikzelf, leiden aan een aandoening die ik het facebook syndroom heb genoemd. Het delen van alle mooie foto’s en herinneringen met het thuisfront via facebook, instagram of andere sociale media is leuk om te doen, maar levert ook een vertekend beeld op. Net zoals de rest van het leven bestaat ook het reizen niet louter uit hoogtepunten. Ook zo’n mooie reis naar Azië toe kent pieken en dalen. Zowel de hoogte als de dieptepunten ervaar ik intenser, omdat je niet de veilige deken van de comfortzone over je heen hebt. Juist deze intensere ervaring is de charme van het reizen. Dat je zowel het ‘goede’ als het ‘slechte’ (voor zover dat bestaat) op deze manier mag ervaren. Het is erg leerzaam omdat het me helpt om alles wat je ‘voor lief’ neemt in je leven opnieuw in perspectief zet. De aanwezigheid van familie, vrienden, veilige thuishaven, vaste baan etc. Tegelijkertijd mag je ook steeds ervaren dat die veiligheid en vertrouwdheid aan de andere kant van de wereld ook kunt vinden met wildvreemde mensen, puur en alleen omdat je in hetzelfde schuitje zit.

Bijzonder ritje

In de afgelopen dagen hier in Pai heb ik het hele spectrum van reiservaringen mogen ervaren. Vergezeld door een beginnende verkoudheid begin ik aan een busritje van ongeveer 3 uur vanuit Chiang Mai. Wat ik niet wist van dit busritje is dat er 762 bochten genomen moeten worden voor je in Pai aan komt, genoeg om zelfs de meest stabiele maag zich om te laten draaien. Gelukkig ben ik niet zo snel wagenziek, maar desondanks werd ook ik wel enigszins misselijk in de bus. Wat echter nog vreemder was, zeg maar ronduit bizar, was dat de Amerikaanse man die naast mij zat had bedacht om zichzelf te gaan bevredigen in de bus, echt WTF! Jullie kunnen je dus wel voorstellen dat ik blij was om in Pai aan te komen. Eenmaal bij het hostel werd ik direct vriendelijk begroet door de eigenaar. Een Britse man die nog wel een paar jaartjes jonger is dan ik (schat ik) die hier zijn ware liefde is tegen gekomen, naar Thailand is verhuisd om een hostel te beginnen. Hiermee meteen het cliché van Pai bevestigend dat je veel langer vast komt te zitten dan de bedoeling is als je niet op let.

Hippie dorpje Pai

Pai zelf is niet veel meer dan een klein dorpje met een hippie uitstraling. De smalle straten zijn vaak voorzien van graffiti en het dorpje lijkt alleen maar te bestaan uit hostels, massage salons, tatoeageshops, scooter/motorverhuur winkels, restaurantjes en barretjes. Kortom compleet gericht op toeristen. Iedereen hier lijkt op z’n gemak en met dit laidback gevoel lijkt de tijd zelf ook te vertragen, een prima plek om te verblijven dus. De favoriete bezigheid van zowel de locals als de toeristen hier is rondrijden op hun (gehuurde) scootertje. Veruit de makkelijkste manier om van A naar B te komen hier. Gezien het feit dat ik nog nooit een scooter heb gereden, geen rijbewijs heb en er niet voor verzekerd ben heb ik dit maar aan me voorbij laten gaan. Een lastige keuze, want het maakt het een stuk moeilijker om met de rest mee te gaan hier. Toch gezien het aantal ongelukken wat alle backpackers hier krijgen (ik begreep zelfs 1 op 4 van iemand hier), ben ik achteraf blij met deze keuze.

Fietsje huren

In plaats daarvan heb ik maar lekker op z’n Hollands een fiets gehuurd en ben zo de omgeving gaan verkennen. Deze opgave bleek echter een stuk groter dan gedacht. De fiets was zeer matig namelijk, het wordt hier overdag 35 graden en het is alleen maar berg op berg af. Hellingen van 8 tot 10% zijn hier heel normaal en dus eigenlijk niet tegenop te fietsen. Zo heb ik er 2 uur over gedaan om een stukje van 10 km te fietsen naar de lokale rijstvelden. Na hier een uurtje rondgelopen te hebben ben ik weer omgedraaid en was ik blij dat de terugweg een stuk makkelijker ging, meer bergafwaarts dan op de heenweg.

Tegenslag:

Wel kwam ik totaal uitgeput weer aan bij het hostel. Vroeg het bed in dus maar, want de volgende ochtend zou ik een wandeling door de jungle gaan maken. Ik werd echter ellendig ziek wakker. Ik denk dat mede door de uitputting en de verkoudheid iedere dag al een beetje erger werd me te veel is geworden. De wandeling dus maar geannuleerd en eigenlijk de hele dag geslapen. Natuurlijk rot om ziek te worden in het buitenland, maar het was ook erg fijn om te merken dat de mensen om me heen zo betrokken waren. Van alle kanten werd me hulp aangeboden en werd ik waar nodig geholpen. Vaak zijn dit maar kleine dingetjes zoals het geven van verkoudheidssnoepjes of gebruik kunnen maken van een thermometer, maar op momenten zoals deze is het erg fijn dat er iemand is die zich een beetje om je bekommert. Dat zorgt toch weer voor een beetje extra vertrouwen in de medemens.

Opgeknapt voor een nieuwe tour:

De volgende dag voelde ik me wel een stuk beter, dus ben ik toch weer op pad gegaan. Als dat goed zou gaan dan kan ik de volgende dag alsnog de wandeling door de jungle doen. Bij de tour die ik geboekt had, brengen ze je naar 6 verschillende bezienswaardigheden rondom Pai zoals naar een grote Boeddha, hot Springs en een nabijgelegen grot. Hier sloeg het ‘noodlot’ echter weer toe. Een moment van onachtzaamheid zorgde ik ervoor dat ik mijn enkel goed verzwikte (ik denk ook al voor de 762^e keer in mijn leven). Ik heb de dag nog wel kunnen volbrengen maar de pijn werd ’s avonds alleen maar erger. Mijn jungle tocht daarom maar opnieuw gecanceld… Balen, maar ja wat doe je eraan hé?

Flits bezoek aan Chiang Rai:

Na een dagje lanterfanten ben ik via Chiang Mai, naar Chiang Rai te gaan. Daar heb ik mijn beste Japanse toeristen imitatie gedaan. Een soortgelijke tour als in Pai, bracht me langs een aantal bezienswaardigheden in en rondom Chiang Rai. Wat bijzonder mooie tempels en visite aan de langnekken een groep inheemse mensen die gouden ringen om hun nek dragen zodat het lijkt alsof ze een langere nek hebben (ik heb vandaag geleerd dat dit alleen schijn is). Verder de grot bezocht die kort geleden het internationale nieuws haalde vanwege een groep schoolkinderen die vast kwamen te zitten vanwege een overstroming. Dit is tevens een plek waar veel apen leven en zijn we naar een drielanden punt geweest (met Myanmar en Laos) wat een interessante geschiedenis heeft in opium handel met bijbehorend opiummuseum. Deze lange dag hebben we afgesloten met een gezamenlijk etentje bij de ‘night bazaar’ van Chiang Rai. Daar heb ik nog plannen kunnen maken met een Spaanse dame die graag naar Nepal wilde reizen, maar dit niet alleen wilde doen. Aangezien Nepal nog op mijn to-do-lijstje staat deze reis dachten we beiden 1+1=2. Wie weet wordt vervolgd dus.

Eerst volgende stop is met een boottochtje van 2 dagen Laos in gaan.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________

A road with ups and downs

Ever since the first time I travelled alone 10 years ago, this way of admiring the world has been a passion of mine. It is beautiful to visit the top spots in different countries, meet new people and experience other cultures. But many travels, myself amongst them, suffer from something I’ve called Facebook syndrome. The sharing of al the nice photo’s and memories with the home front through facebook, Instagram or other social media is fun but also leaves a corrupted image. Just like the rest of life a traveling life doesn’t consist of just highlights. Even a beautiful trip to Asia like I’m taking right now has it’s ups and downs, both of which I experience more intense than during everyday life. I think this is mainly because you don’t have the warm blanket of being in your comfort zone. This more intense experience is also the charm of traveling, that you may experience both the ‘good’ and the ‘bad’ (as far as this exists) in such a way. It is a learning experience because it helps me to put the things that I take for granted in a different perspective. The presence of family and friends, a safe home, regular job etc. At the same time I also get to experience that this safety and trust can be found on the other side of the world with complete strangers, purely because you are all in the same boat.

An unusual ride

In the past few days here in Pai I have experienced the entire spectrum of travel experiences. Accompanied by a starting cough I start with a relatively short busride of about 3 hours from Chiang Mai. What I didn’t know beforehand was that the road to Pai had a staggering 762 turns, enough to turn even the most stable stomach. Luckely I don’t get carsick easily but even became a little nauseous. What was even stranger though, like straight up bizarre was that an American guy next to me on the bus decided to pleasure himself on the bus, like WTF! As you can imagine I was happy when I arrived in Pai. Once I got to the hostel I immediately received friendlty greeting from the hostel owner. A British guys who is a few years younger than I am (at a rough guess) who has met his true love and moved to Thailand to start a hostel. This immediately confirms the cliché that you will get stuck in Pai longer than intended if you’re not careful.

The hippie town of Pai

Pai itself is not much more than a small town with a hippie feeling to it. The narrow streets have been enriched by graffiti and the town seems to consist solely of hostels, massage salons, tattoo shops, bike rentals, some stores and crammed with bars and restaurants. So it has been completely attuned to the backpackers. Everybody here seems to be comfortable with the laidback feel this town has, which makes it a nice place to stay. The favourite local pastime for both locals and tourists seems to be driving around on a motorbike/scooter. It is by far the easiest way to get from A to B here. Considering the fact that I don’t have a drivers license, never driven a scooter, and am uninsured for accidents I have let this opportunity pass. A difficult choice because it really complicates my ability to join the rest. Yet looking back on this I am happy with my decision considering the large amounts of accidents that people report with these bikes (someone even told me 1 in 4 tourists gets into an accident).

Renting a bike the Dutch way

Instead I did a more Dutch thing and rented a bicycle to scout out the surroundings. This turned out to be a bit more than I bargained for. The bicycle was not the best, the temperature about 35 degrees here and all the roads are only up and down. Slopes of 8 to 10% here are no exception and pretty much impossible to climb with a bicycle. In the end it took me about 2 hours to cover a 10km long stretch to the local rice fields. After walking around here for about an hour I went back. Which thankfully went a lot smoother because it was a lot more downhill.

Completely exhausted I arrived at the hostel, which meant an early night, because I planned a jungle trek the next day. Unfortunately I woke up miserably and sick. I think in part because of the exhaustion from the day before and the cough that grew worse every day. I cancel my jungle trek and pretty much slept through the entire day. Ofcourse it sucks being sick like this when you are away from home, but it was also very encouraging that the people helped me out as much as they could. This can often be in the smallest of things like offering the use of a thermometer or some candy that helps decrease the coughing. It is during moments like these that you truly appreciate the small gestures of others, and which restore faith in humanity.

Recovered enough for a sightseeing tour

The next day I felt a lot better so I booked another tour that would take sightseeing in and around Pai. Some of these sights include a white Buddha on the hill, hot springs and a local cave. During this tour fate struck again though and I twisted my ankle badly during a moment of carelessness (for what I think is also the 762th time in my life). I have been able to complete the day walking, but the pain only worsened through the evening. The jungle trek that I was planning to do the next day thus got cancelled again. Bummer but yeah what can you do?

Flash visit to Chiang Rai

After a day of lounging around Pai I went to Chiang Rai via Chiang Mai. There I did my best Japanese tourist impression by doing a similar tour like the one in Pai. This brought me to a number of sights in and around Chiang Rai. Some especially beautiful temples, a visit to a simulated ‘longneck’ village, with people wearing golden rings around their neck which makes them seem longer (I learned today that this only appears to be the case). We also went to the cave which made international news not too long ago because a group of schoolkids got stuck after a flash flood. This is also an area inhabited by a lot of monkeys and we went to a point where three countries share a border (together with Laos and Myanmar), which also has an interesting history of opium smuggling. We closed off this long day with a communal dinner at the night bazaar of Chiang Rai. There I made some plans with a Spanish lady who wanted to travel to Nepal but not alone. Since Nepal is still on my to-do-list this trip we figured 1+1=2. So this might be continued.

First off though, my next step is taking to slowboat into Laos for the next 2 days.