Bolivia & de mijnen in / Into bolivia and the mine
Door: Teun den Hollander
Blijf op de hoogte en volg teun
31 December 2013 | Bolivia, Potosí
Met mijn vorige verslag heb ik jullie achtergelaten op Machu Piccu om vervolgens verder onderweg te gaan naar Bolivia. De laatste tussenstop in Peru was Puno (een nogal vieze stad), maar wel gelegen aan het mooie titicaca meer. De touristenactractie hier is Uros, de drijvende dorpjes. Al zo'n 2600 jaar leeft de inheemse bevolking hier op zelfgemaakt eilandjes bestaande uit niets anders dan riet. Dit omdat ze zich hebben willen afzonderen van de nogal agressieve beschavingen die er verder leefden in het gebied. Al met al zijn er in de 70 verschillende eilanden. Met de trip die wij geboekt hadden zijn we er echter maar naar eentje (en een kleintje) toegegaan. Ondanks dat er niet heel veel authentieks van over is doordat ze het geld vooral met toerisme binnen halen, was het toch interessant om te zien hoe de eilandjes gebouwd worden en hoe mensen ook nog steeds wel degelijk op deze eilandjes leven.
In de middag nog even naar een ander eilandje voor een relaxte lunch en een geslaagd dagtripje
De volgende stop was de andere kant van het meer in het boliviaanse plaatsje copacabana. Een klein plaatsje met een stuk meer ontspannen uitstraling dan Puno. Van hieruit zijn we naar grootste eiland in het meer gegaan genaamd: Isla del Sol (eiland van de zon). Het begint richting bolivia langzaam steeds kouder te worden (ook omdat het meer op net iets minder dan 4km hoogte ligt), maar gelukkig deed dit pittoreske eilandje haar naam wel eer aan. Ook hier leven de mensen met weinig luxe. Wc papier werd door ons mini hosteltje als overbodig beschouwd, maar dit kon je gelukkig wel bij de lokale winkel gehaald worden. Isla del sol is vooral de moeite waard vanwege de relaxte wandelingen die je hier kunt maken naar de, niet al te indrukwekkende, inca ruines die hier staan. Mijns inziens is dit wel het ideale kuuroord voor iedereen met een burnout, dus zeker de moeite waard om een dagje door te brengen.
http://www.kizoa.com/slideshow/d7669532kP62425969o2/lake-titicaca
Kerst hebben we doorgebracht in de Boliviaanse hoofdstad La Paz (één van de 3 hoofdsteden, omdat ze niet echt kunnen kiezen door de verscheidenheid van de bevolkingsgroepen). Nadat we 's avonds rond een uur of 9 zijn aangekomen kwamen we tot de ontdekking dat de taxichauffeurs geen zin hadden om ons naar het hostel te brengen en zonder verdere verklaring meteen verder reden. Daar sta je dan met z'n 2en en je backpack in een van de armste landen van Zuid-Amerika. Uiteindelijk maar besloten om in mijn beste spaans de weg te vragen en te gaan lopen. Uiteindelijk bleek de lokale en enorm druk bezocht kerstmarkt de boosdoener van de on welwillendheid van de taxichauffeurs. Het was namelijk met backpack al een uitdaging om door de smalle straatjes van de markt te komen. Na 45 minuten van hopelijk in de goede richting lopen zijn we onderweg een ander hostel tegen gekomen waar we de eerste nacht maar even hebben doorgebracht om de volgende dag met kaart naar onze eigenlijke bestemming het hostel Wild Rover te lopen Het hostel staat bekend om de gezellige feestjes die er georganiseerd worden. Helaas is er van feesten voor mij weinig terecht gekomen aangezien mijn buik en ik een verschil van mening hadden was resulteerde in…. Ik zal jullie de details besparen. Gelukkig nog wel een door het hostel voorgeschotelde kerstdiner mee kunnen pikken wat veel weg had van een traditionele Engelse roast diner.
Na een chaotische start op het busstation heeft een ritje van 10 uur ons gebracht naar Potosí. Deze stad heeft zichzelf de bijnaam gegeven: De afgunst van koningen. Dit omdat hier in de 16e eeuw een gigantische zilvermijn werd ontdekt waar tot op de dag van vandaag nog steeds gemijnd wordt. Er is zoveel zilver gevonden dat er volgens de lokale verhalen een brug van zilver naar Spanje gebouwd had kunnen worden. Het zilver zelf is echter al een hele tijd op en tegenwoordig wordt er naar een stuk minder waardevolle metalen gemijnd. De stad heeft dan ook veel van de glorie verloren die het eens gehad zou moeten hebben, maar nog steeds kun je zien dat veel van de gebouwen hier van een andere kwaliteit zijn in de rest van Bolivia.
De mijnwerkers vandaag leven hier ook onder erbarmelijke omstandigheden en leven doorgaans niet langer dan 15 jaar nadat ze hun werk in de mijn beginnen. Met een ex-mijnwerker zijn we eerst naar een lokale markt gegaan om een gift voor de mijnwerkers bestaande uit o.a. een flesje 'drinkbare' alcohol van 96% en dynamiet te kopen. Wat hier gewoon zonder vegunning mag. Vervolgens zijn we de mijn in gegaan om te zien hoe ze daar werken. Dit betekent lopen, kruipen en wringen door donkere tunnels, langs giftige arsenicum afzettingen. Wij zijn niet super diep de mijn ingegaan omdat onze tunnel blijkbaar een dag van tevoren een instorting had gehad. Desalniettemin wist onze gids veel te vertellen over het leven in de mijnen zoals het geloof dat de mijners hebben in patcha mama (moeder aarde) en in tio/diabolo (de duivel). Bij vrijwel alles wat de mijnwerkers doen nemen ze een slok van de flesjes alcohol die ze mee de mijn in nemen, om of patcha mama of tio tevreden te stellen. Ook wordt het als een doodzonde beschouwd om aan de toekomst te denken in de mijnen. Ik denk dat gedeeltelijk is vanwege het gevaar van het werk en gedeeltelijk omdat ze niet echt een toekomst hebben.
Na een uurtje of anderhalf door de mijnschaschten te hebben gebanjerd zijn we een tunnel ingegaan waar we samen met een beeld van tio, waar ze sigaretten, drank en coca bladeren offeren, zijn gaan drinken. Tegen de tijd dat de flesjes alcohol grotendeels leeg waren, was het tijd om onze dynamiet af te steken. We hebben in detail uitgelegd gekegen wat de do's en dont's zijn dus zijn nu goed voorbereid op oud op nieuw. De knal van de dynamiet was tevens het signaal om weer onze weg naar buiten te vinden en het daglicht te mogen begroeten nadat we nogmaals een offering aan tio hebben gebracht omdat hij ons niet 'opgegeten' heeft tijdens ons bezoek.
Sorry voor de muur van tekst maar ik had blijkbaar veel te vertellen :). Ik hoop dat het interessant genoeg was om helemaal doorheen te lezen en dan wil ik jullie allemaal een bijzonder gelukkig nieuwjaar wensen!!!
http://www.kizoa.com/slideshow/d7706523kP139864349o2/potos-and-the-mines
____________________________________________________________
With my last blog I left you at machu piccu, while i traveled further on my way to bolivia. There was one more stop in Peru: Puno. A rather dirty city but located on the shores of the beautiful lake titicaca. The local tourist attraction here is Uros, the floating villages. For about 2600 years people here have been living on selfmade islands made out of reed. This because they wanted to seclude themselves from the rather aggressive societies that lived at the time. In total there are more then 70 different islands. With the trip we booked we visited only 1 (and a rather small one at that). Despite the authenticity being almost completely lost due to the tourism, it was interesting to see how people still live on these small islands.
In the afternoon we visited another island for a laid back lunch en a succesfull daytrip.
The next stop was the other side of lake titicaca in copacabana. A small town with a more relaxed feel then Puno. From here we went to the biggest island in the lake: Isla del Sol (island of the sun). On the way to bolivia the weather had been getting colder, in part because the lake is located at a height just below 4km, but luckely the picturesque island lived up to it's name. The people here lived very basic as well, with little luxury. Toilet paper was considered redundant luxury by our mini hostel, luckely the local store offered a solution for this. But Isla del sol is mostly worth it because of the relaxed hikes you can take to the (underwhelming) inca ruins. In my opinion this is the ideal spa for everyone with a burnout.
http://www.kizoa.com/slideshow/d7669532kP62425969o2/lake-titicaca
Chirstmass we spent in capital of bolivia La Paz (this is one of 3 capitals because there is a large diversity in population here and they can't really choose the capital). After we arrived at around 9 P.M. we found out that the taxi drives didnt want to take us to the hostel, and kept driving of without a explanation. So there you stand, the 2 of you with a heavy backpack in one of the poorest country's of South-America. Eventually we decided that I should just ask for directions in my best spanish and walk to the hostel. Along the way it became clear that the local (and very busy) christmass market was the cause of the unwillngness of the taxidrives to take us to the hostel. It was a challenge for us to squeeze our way through the small streets with our backpacks. After about 45 minutes we found a different hostel along the way, where we decided to stay the night so we could continue the next morning with a map to Wild Rover our intented destination. The hostel is known for it's party atmosfere, but unfortunatly I wasnt able to party much due to a difference of opinion that my stumach and me had, which resulted in….. I'll spare you the details. Luckely I was able to participate in a christmass diner organized by the hostel which was essentially a very nice english roast diner.
After a chaotic start at the busstation a 10 hour busride took us to Potosí. This city nicknamed itself the envy of kinfs. This because in the 16th century a gigantic silvermine was discovered, where to this day there is still being mined. They found so much silver that it was being said the could have build a bridge of silver all the way to Spain. The silver is long since depleted though and now a days there is being mined for less precious minerals. The city has therefore lose much of it's glory that it was once supposed to have, but even so you can still see that the quality of the buildings here is a lot better then in the rest of Bolivia.
The miners today live here under appalling circumstances, and usually they dont survive for more then 15 years after starting their work in the mine. With an ex-miner we went to the local market to buy some gifts for the miners consisting of amongst others a bottle of 'drinkable' alcohol of 96% and dynamite. Which you can just buy here without a permit. Next we went to the mine to see how the people work and live there. This meant walking crawling and squeezing through dark tunnels, passing toxic arscenic deposits. We didnt go super deep into the tunnels partly because of a cave in that happened the day before, but our guide was able to tell us a lot of interesting things about the lives of the miners. This includes the believe in patcha mama (mother earth) and in tio/diablo (the devil). At almost everything the miner do they make an offering by drinking a sip of the alcohol in the hopes of appeasing patcha mama and tio. Also it is considered a mortal sin to think of the future inside the mines. I think this is because partly their work is so dangeours and partly because they dont have much of a future.
After going through the mines for about an hour and a half we went into a tunnel where they had a statue carved in the likeness of tio, where the offer sigarettes, liqour and cocaleaves. We drank most of the alcohol we brought with us here and then ofcourse it was time to light the dynamite we bought. We were explained in detail the do's and don'ts of igniting the dynamite, so we are now well prepared for new years. The explosion was also the signal for us to find the exit to the tunnels again and to greet the daylight once again, but not after we made another offering to tio, to thank him for not eating us during our trip.
Sorry for the wall of text, but apparently I had much to tell you guys :). I hope it was an interesting read and I would like to wish you all a very happy new year!!
http://www.kizoa.com/slideshow/d7706523kP139864349o2/potos-and-the-mines
In de middag nog even naar een ander eilandje voor een relaxte lunch en een geslaagd dagtripje
De volgende stop was de andere kant van het meer in het boliviaanse plaatsje copacabana. Een klein plaatsje met een stuk meer ontspannen uitstraling dan Puno. Van hieruit zijn we naar grootste eiland in het meer gegaan genaamd: Isla del Sol (eiland van de zon). Het begint richting bolivia langzaam steeds kouder te worden (ook omdat het meer op net iets minder dan 4km hoogte ligt), maar gelukkig deed dit pittoreske eilandje haar naam wel eer aan. Ook hier leven de mensen met weinig luxe. Wc papier werd door ons mini hosteltje als overbodig beschouwd, maar dit kon je gelukkig wel bij de lokale winkel gehaald worden. Isla del sol is vooral de moeite waard vanwege de relaxte wandelingen die je hier kunt maken naar de, niet al te indrukwekkende, inca ruines die hier staan. Mijns inziens is dit wel het ideale kuuroord voor iedereen met een burnout, dus zeker de moeite waard om een dagje door te brengen.
http://www.kizoa.com/slideshow/d7669532kP62425969o2/lake-titicaca
Kerst hebben we doorgebracht in de Boliviaanse hoofdstad La Paz (één van de 3 hoofdsteden, omdat ze niet echt kunnen kiezen door de verscheidenheid van de bevolkingsgroepen). Nadat we 's avonds rond een uur of 9 zijn aangekomen kwamen we tot de ontdekking dat de taxichauffeurs geen zin hadden om ons naar het hostel te brengen en zonder verdere verklaring meteen verder reden. Daar sta je dan met z'n 2en en je backpack in een van de armste landen van Zuid-Amerika. Uiteindelijk maar besloten om in mijn beste spaans de weg te vragen en te gaan lopen. Uiteindelijk bleek de lokale en enorm druk bezocht kerstmarkt de boosdoener van de on welwillendheid van de taxichauffeurs. Het was namelijk met backpack al een uitdaging om door de smalle straatjes van de markt te komen. Na 45 minuten van hopelijk in de goede richting lopen zijn we onderweg een ander hostel tegen gekomen waar we de eerste nacht maar even hebben doorgebracht om de volgende dag met kaart naar onze eigenlijke bestemming het hostel Wild Rover te lopen Het hostel staat bekend om de gezellige feestjes die er georganiseerd worden. Helaas is er van feesten voor mij weinig terecht gekomen aangezien mijn buik en ik een verschil van mening hadden was resulteerde in…. Ik zal jullie de details besparen. Gelukkig nog wel een door het hostel voorgeschotelde kerstdiner mee kunnen pikken wat veel weg had van een traditionele Engelse roast diner.
Na een chaotische start op het busstation heeft een ritje van 10 uur ons gebracht naar Potosí. Deze stad heeft zichzelf de bijnaam gegeven: De afgunst van koningen. Dit omdat hier in de 16e eeuw een gigantische zilvermijn werd ontdekt waar tot op de dag van vandaag nog steeds gemijnd wordt. Er is zoveel zilver gevonden dat er volgens de lokale verhalen een brug van zilver naar Spanje gebouwd had kunnen worden. Het zilver zelf is echter al een hele tijd op en tegenwoordig wordt er naar een stuk minder waardevolle metalen gemijnd. De stad heeft dan ook veel van de glorie verloren die het eens gehad zou moeten hebben, maar nog steeds kun je zien dat veel van de gebouwen hier van een andere kwaliteit zijn in de rest van Bolivia.
De mijnwerkers vandaag leven hier ook onder erbarmelijke omstandigheden en leven doorgaans niet langer dan 15 jaar nadat ze hun werk in de mijn beginnen. Met een ex-mijnwerker zijn we eerst naar een lokale markt gegaan om een gift voor de mijnwerkers bestaande uit o.a. een flesje 'drinkbare' alcohol van 96% en dynamiet te kopen. Wat hier gewoon zonder vegunning mag. Vervolgens zijn we de mijn in gegaan om te zien hoe ze daar werken. Dit betekent lopen, kruipen en wringen door donkere tunnels, langs giftige arsenicum afzettingen. Wij zijn niet super diep de mijn ingegaan omdat onze tunnel blijkbaar een dag van tevoren een instorting had gehad. Desalniettemin wist onze gids veel te vertellen over het leven in de mijnen zoals het geloof dat de mijners hebben in patcha mama (moeder aarde) en in tio/diabolo (de duivel). Bij vrijwel alles wat de mijnwerkers doen nemen ze een slok van de flesjes alcohol die ze mee de mijn in nemen, om of patcha mama of tio tevreden te stellen. Ook wordt het als een doodzonde beschouwd om aan de toekomst te denken in de mijnen. Ik denk dat gedeeltelijk is vanwege het gevaar van het werk en gedeeltelijk omdat ze niet echt een toekomst hebben.
Na een uurtje of anderhalf door de mijnschaschten te hebben gebanjerd zijn we een tunnel ingegaan waar we samen met een beeld van tio, waar ze sigaretten, drank en coca bladeren offeren, zijn gaan drinken. Tegen de tijd dat de flesjes alcohol grotendeels leeg waren, was het tijd om onze dynamiet af te steken. We hebben in detail uitgelegd gekegen wat de do's en dont's zijn dus zijn nu goed voorbereid op oud op nieuw. De knal van de dynamiet was tevens het signaal om weer onze weg naar buiten te vinden en het daglicht te mogen begroeten nadat we nogmaals een offering aan tio hebben gebracht omdat hij ons niet 'opgegeten' heeft tijdens ons bezoek.
Sorry voor de muur van tekst maar ik had blijkbaar veel te vertellen :). Ik hoop dat het interessant genoeg was om helemaal doorheen te lezen en dan wil ik jullie allemaal een bijzonder gelukkig nieuwjaar wensen!!!
http://www.kizoa.com/slideshow/d7706523kP139864349o2/potos-and-the-mines
____________________________________________________________
With my last blog I left you at machu piccu, while i traveled further on my way to bolivia. There was one more stop in Peru: Puno. A rather dirty city but located on the shores of the beautiful lake titicaca. The local tourist attraction here is Uros, the floating villages. For about 2600 years people here have been living on selfmade islands made out of reed. This because they wanted to seclude themselves from the rather aggressive societies that lived at the time. In total there are more then 70 different islands. With the trip we booked we visited only 1 (and a rather small one at that). Despite the authenticity being almost completely lost due to the tourism, it was interesting to see how people still live on these small islands.
In the afternoon we visited another island for a laid back lunch en a succesfull daytrip.
The next stop was the other side of lake titicaca in copacabana. A small town with a more relaxed feel then Puno. From here we went to the biggest island in the lake: Isla del Sol (island of the sun). On the way to bolivia the weather had been getting colder, in part because the lake is located at a height just below 4km, but luckely the picturesque island lived up to it's name. The people here lived very basic as well, with little luxury. Toilet paper was considered redundant luxury by our mini hostel, luckely the local store offered a solution for this. But Isla del sol is mostly worth it because of the relaxed hikes you can take to the (underwhelming) inca ruins. In my opinion this is the ideal spa for everyone with a burnout.
http://www.kizoa.com/slideshow/d7669532kP62425969o2/lake-titicaca
Chirstmass we spent in capital of bolivia La Paz (this is one of 3 capitals because there is a large diversity in population here and they can't really choose the capital). After we arrived at around 9 P.M. we found out that the taxi drives didnt want to take us to the hostel, and kept driving of without a explanation. So there you stand, the 2 of you with a heavy backpack in one of the poorest country's of South-America. Eventually we decided that I should just ask for directions in my best spanish and walk to the hostel. Along the way it became clear that the local (and very busy) christmass market was the cause of the unwillngness of the taxidrives to take us to the hostel. It was a challenge for us to squeeze our way through the small streets with our backpacks. After about 45 minutes we found a different hostel along the way, where we decided to stay the night so we could continue the next morning with a map to Wild Rover our intented destination. The hostel is known for it's party atmosfere, but unfortunatly I wasnt able to party much due to a difference of opinion that my stumach and me had, which resulted in….. I'll spare you the details. Luckely I was able to participate in a christmass diner organized by the hostel which was essentially a very nice english roast diner.
After a chaotic start at the busstation a 10 hour busride took us to Potosí. This city nicknamed itself the envy of kinfs. This because in the 16th century a gigantic silvermine was discovered, where to this day there is still being mined. They found so much silver that it was being said the could have build a bridge of silver all the way to Spain. The silver is long since depleted though and now a days there is being mined for less precious minerals. The city has therefore lose much of it's glory that it was once supposed to have, but even so you can still see that the quality of the buildings here is a lot better then in the rest of Bolivia.
The miners today live here under appalling circumstances, and usually they dont survive for more then 15 years after starting their work in the mine. With an ex-miner we went to the local market to buy some gifts for the miners consisting of amongst others a bottle of 'drinkable' alcohol of 96% and dynamite. Which you can just buy here without a permit. Next we went to the mine to see how the people work and live there. This meant walking crawling and squeezing through dark tunnels, passing toxic arscenic deposits. We didnt go super deep into the tunnels partly because of a cave in that happened the day before, but our guide was able to tell us a lot of interesting things about the lives of the miners. This includes the believe in patcha mama (mother earth) and in tio/diablo (the devil). At almost everything the miner do they make an offering by drinking a sip of the alcohol in the hopes of appeasing patcha mama and tio. Also it is considered a mortal sin to think of the future inside the mines. I think this is because partly their work is so dangeours and partly because they dont have much of a future.
After going through the mines for about an hour and a half we went into a tunnel where they had a statue carved in the likeness of tio, where the offer sigarettes, liqour and cocaleaves. We drank most of the alcohol we brought with us here and then ofcourse it was time to light the dynamite we bought. We were explained in detail the do's and don'ts of igniting the dynamite, so we are now well prepared for new years. The explosion was also the signal for us to find the exit to the tunnels again and to greet the daylight once again, but not after we made another offering to tio, to thank him for not eating us during our trip.
Sorry for the wall of text, but apparently I had much to tell you guys :). I hope it was an interesting read and I would like to wish you all a very happy new year!!
http://www.kizoa.com/slideshow/d7706523kP139864349o2/potos-and-the-mines
-
31 December 2013 - 22:41
Opa Dirk:
:-))))))))))
-
01 Januari 2014 - 17:42
Lindie:
Wauw, wat een vette verhalen weer. Knallend het jaar uit met dynamiet! Een heel gelukkig 2014 voor jou en Frans, maar aan jullie reisverhalen te horen komt dat vast helemaal goed :) -
08 Januari 2014 - 14:05
Mayke:
Teun! Wat super vet allemaal. Echt geweldige verhalen en foto's. Ben erg benieuwd naar de rest van je reis. In ieder niet verkeerd om het nieuwe jaar zo te beginnen. Have fun :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
