Een portie ellende en een nieuwe start

Na de ellende die ik in Phnom Penh gezien heb ben ik naar Kampot gegaan. Dit plaatsje in Cambodja wordt beschreven als het slechtst bewaarde geheim van het land maar wordt paradoxaal genoeg door veel backpackers wordt overgeslagen. Mijn laatste dagen in Phnom Penh had ik het al rustig aan gedaan want ik kreeg last van buikkrampen, weinig energie en de behoefte om in de buurt van de wc te blijven. Voor een derde keer alweer tijdens deze reis ziek dus. Gelukkig was het niet zo dat ik me super ellendig voelde, maar ik wilde toch wel even de tijd nemen om goed te herstellen. Meestal duurt dat bij mij maar een of twee dagen, dus een kleine vertraging slechts. Toen ik na een dag of 5 me nog steeds niet beter voelde begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Niet omdat de klachten zo heftig waren, want dat viel best mee maar omdat ik niet goed wist wat het was. Wat als ik toch een of andere gekke tropische ziekte heb opgelopen. Moet ik naar de dokter of niet? Ik besloot om het nog heel even aan te kijken en gelukkig begon ik me de volgende dag toch weer beter te voelen. Ik kreeg mijn energie weer terug en nog een dag later werden ook de buikkrampen een stuk minder. Van Kampot tot dan toe alleen nog weinig gezien, dus ik besloot om rustig aan te beginnen met een bootcruise om de zonsondergang boven de rivier te zien met ook de belofte van vuurvliegjes als het donker was. Uiteindelijk bleken we een kwartiertje te varen vervolgens tegen de kant te gaan liggen, wachtend op 2 vuurvliegjes die ergens tussen de bosjes vlogen, niet echt spectaculair dus. De volgende ochtend zou ik nog een rondtocht maken met de tuktuk om de lokale bezienswaardigheden af te gaan. Deze werd echter gecanceld omdat het minimum aantal deelnemers niet gehaald werd. Schiet lekker op dus.

Een nieuwe start in Vietnam:

Hoewel er nog voldoende andere toffe dingen te doen waren in Kampot zoals abseilen, fietstochten door de omgeving maken en lokale peper boerderijen bezoeken besloot ik om het er toch maar te bij laten zitten. Blijkbaar was dit niet de juiste plek voor mij, dus mijn nieuwe plan was om z.s.m. naar Vietnam te gaan om een nieuwe start te maken. Na mijn visum opgehaald te hebben in Phnom penh ben ik met de bus naar Saigon gegaan. Vanaf nu ging alles weer een stuk beter. De bus was super comfortabel, met ruime stoelen, airconditioning een lege stoel naast me en wifi. Tijdens een korte stop in de bus ben ik al meteen aan de praat geraakt met een Japanse met wie ik die avond nog een koffie (ijsthee voor mij) ben gaan drinken in Saigon of Ho chi minh zoals de nieuwe naam officieel luidt. Een goed begin in Vietnam dus.

Een nieuw portie (oorlogs)ellende:

De volgende dag ben ik Saigon gaan verkennen. De Franse kolonisatie van Vietnam is nog zichtbaar in de vele baguettes die er hier verkocht worden en de replica van de Notre-dame die hier gebouwd is. Deze bleek helaas dicht te zijn in de steigers te staan. In de middag ben ik toen naar een oorlogsmuseum geweest waar ik nog een hoop meer ellende heb gezien. Het museum richt zich namelijk voornamelijk op de oorlogsmisdaden die door de Amerikanen zijn begaan tijdens de oorlog. Zo werden krijgsgevangenen in de volle zon in kleine kooien van prikkeldraad gezet waarin je niet eens rechtop kon zitten, werden de tanden uit hun mond geslagen als onderdeel van de marteling om informatie en kwamen ze soms om van de honger in de kampen. Verder waren er foto’s te zien van de gruwelijke gevolgen van napalm en fosfor bommen die gebruikt werden, maar misschien nog wel het ergste was het gebruik van chemische wapens bekend als agent orange. Deze chemicalien werden op landbouw grond gestrooid om het land onvruchtbaar te maken. Het gevolg hiervan is echter dat er veel mensen misvormd en verminkt geboren werden en dit heeft zelfs vandaag de dag nog effect op mensen. Super heftig dus, zeker met de schokkende foto’s die er in het museum hangen. Om een beetje bij te komen bood het hostel iedere avond een gratis biertje aan. Dit bracht alle gasten bij elkaar om met elkaar de dag uit te wisselen. Een goeie manier om nieuwe mensen te leren kennen dus en om goeie tips te krijgen wat te doen.

Een nieuwe kans voor oorlogsslachtoffers:

De volgende dag had ik een tour geboekt om de tunnels te bezoeken die in de oorlog gebruikt werden door de Vietnamese soldaten. Onderweg daar naar toe kwamen we echter eerst bij een pareltje van een organisatie. Ondanks de wat ongelukkig gekozen naam handicapped handicrafts hebben ze een mooi doel voor ogen. Ze bieden de oorlogsslachtoffers namelijk een kans op een nieuw bestaan door ze een baan aan te bieden om met de hand kunst te maken. Naast de werkplaats is een winkeltje waar de kunst verkocht wordt. Dit project heeft veel weg van het living museum uit Amerika. Een prachtig project om te steunen dus en ze verkopen nog mooie kunst ook. Ik kon het dus niet laten om hier een paar mooie schilderijtjes te kopen.

Voordat we verder gingen om de oorlogstunnels te bezoeken hebben we eerst nog een bezoekje gebracht aan een Cao dai Tempel. Het Cao dai geloof is relatief nieuwe religie ontstaan omstreeks 1926. Het is een mengelmoes van o.a. Boeddhisme, Katholicisme, Taoïsme en Confusianisme. Op deze manier konden de Vietnamezen een religie beoefenen zonder de Franse kolonisten voor het hoofd te stoten en toch trouw blijven aan de heersende religieuze ideeën Vietnam. Wij hebben hier een ceremonie van deze kerk bij mogen wonen.

Nog wat ‘dieper’ de oorlogsgeschiedenis in:

In de middag kwamen we eindelijk bij de tunnels aan. Deze waren veel complexer dan ik dacht. Niet alleen zijn er met primitieve middelen 250km aan tunnels gegraven, maar deze hadden soms ook wel tot 3 verdiepingen en reikten tot 12 meter onder de grond om de soldaten veilig te houden voor de Amerikaanse bombardementen. Ook werd er veel verteld over de tactieken van de Vietnamese soldaten die ook niet bepaald fris te maken. Zo werden er vallen gezet voor de Amerikanen door kuilen te graven en deze te vullen met puntige bamboe stokken. Deze werden vervolgens ‘ingesmeerd’ met urine en ontlasten om de ongelukkige soldaten die erin vielen infecties te bezorgen. Ook deden de soldaten (waaronder ook vrouwen) zich overdag vaak voor als dorpelingen om dan in de nacht guerrilla missies uit te voeren. Zo waren de Amerikanen er nooit zeker van wie nou de vijand was. Dit droeg er ook aan bij dat de Amerikanen veel burgers omlegden tijdens de oorlog. Dit zette natuurlijk kwaad bloed bij de Vietnamese bevolking waardoor er een eindeloze stroom nieuwe soldaten zich aanmeldden.  Al met al dus een bijzonder smerige oorlog.

De mekong rivier en Chau doc:

Inmiddels had ik wel weer even genoeg ellende gezien met eerst de genocide in Cambodja en nu dus de oorlog in Vietnam. Om wat vrolijker verder te gaan heb ik een tour geboekt langs de Mekong delta. Deze tour bracht je langs verschillende eilandjes in de rivier waar er nog op authentieke wijze producten gemaakt werden (vaak eten). Zo is de mekong rivier een belangrijke bron van de vis die bij ons in de supermarkt ligt en verdienen de Vietnamezen die hier werken er goed geld mee. Ook wordt er fruit verbouwd, snoep gemaakt van kokosnoten en was er een of ander medicinaal drankje te koop waarin een baby cobra en een schorpioen in verwerkt waren. Na deze tour ben ik door gereisd naar Chau doc. De thuisplaats van de eigenaresse van mijn hostel in Saigon. Op haar advies ben ik een fietstocht rondom de stad gaan maken om de lokale rijstvelden te zien. Dit vereiste wel wat noeste arbeid want met en matige fiets heb ik zo’n 25 km in de hete zon gefietst waarbij ik ook nog gedeeltelijk een berg op ben gefietst om de mooie uitzichten te bereiken. Wat het echt bijzonder (en ongemakkelijk) maakte waren de locals die met zagen fietsen en uitnodigden om even te stoppen. Vervolgens wordt je vol gestopt met drank, fruit en pinda’s en vinden ze het mooi dat je daar even stopt. Bijzonder vriendelijk dus, maar ook wel ongemakkelijk omdat ze geen woord Engels spraken en ik slechts een woord Vietnamees, namelijk dank je wel. De meeste tijd zat ik daar dus maar een beetje te zitten. Maar goed dit mag niks af doen aan het mooie gebaar van de mensen en beloofd nog veel goeds voor de rest van mijn reis door Vietnam. Ik heb er in ieder geval nog zin in!

A dose of misery and a new start:

After all the misery I saw in Phom Penh I went to Kampot. This town is described as Cambodia’s worst kept secret, but paradoxically is left out of the itinerary of most travellers. My last days in Phnom Penh however I already started to get sick (again), belly cramps, low energy and a need to stay close to the toilet. Luckily I didn’t feel super miserable but I did want to slow down to give my body time to heal. Usually this takes only a day or 2 for me so this would only mean a minor delay. But when I didn’t really feel better after about 5 days I started to get worried, not because of heavy symptoms but because I didn’t know the cause. What if I did contract some tropical disease, and maybe I should see a doctor. I decided to wait for a little while longer and already felt better the next day. After 2 days most of my symptoms were gone. Only problem is I didn’t see much of Kampot up until that point. I decided to start easy with a 2 hour river cruise to see some fireflies. This turned out to be a little bit of a let down. We cruised on the river for maybe 15 mins then just parked to boat at the river bank, waited for about 1 ½ hours for the dark to see about 2 fireflies. So not all that spectacular. The next morning I was supposed to do a tuk-tuk tour but that got cancelled because of too few people.

A new start in Vietnam:

Although there we plenty of other cool things to do in Kampot like abseiling, cycling through the countryside and visiting local pepper farms, but I decided to just cut my losses and accept this was not the place and time for me. My new plan was to get to Vietnam as soon as possible for a fresh start. After picking up my visa in Phom Penh I took the bus to Saigon. From now on everything seemed to work out a lot better. The bus was very comfortable, with big chairs, air-conditioning, an empty seat next to me and wifi. During the short stop I met a Japanese girl with whom I went for a coffee (ice tea) for me that night in Saigon or Ho chi minh as is the official name. SO it was a good start in Vietnam.

A new chapter of (war) misery)

Next day I explored Saigon. The French colonisation can clearly be felt here. They’re selling baguettes on the street and build a replica of the Notre dame here, which unfortunately was closed and being renovated. In the afternoon I went to the war museum in Saigon. As this focuses mainly on the war crimes that were committed by the U.S. during the war in Vietnam I saw a lot more misery here. For example prisoners of war were being held in cages made of barbed wire that were put in the sun and were so small people couldn’t even sit up straight. Teeth were being beaten out of their mouth as a part of torture to gain information and some prisoner died of starvation because they were denied rations. Inside the museum they showed photos of the horrific effects of napalm and phosphor bombs that were used, but maybe the worst weapon was called Agent orange. This chemical was sprayed on crops and as a side effect a lot babied were born deformed. Even today this has an effect on people. Intense and shocking to see the photos of the affected people. To recuperate the hostel had a happy hour every evening during which they offered all guests one free beer. This brought down everyone in the hostel for a drink and to talk about everyone’s day. A good way to get to know new people and to exchange tips.

A new chance for war victims:

The next day I booked a tour to visit the tunnels that were used by the Vietnamese during the war. Our first stop on the way there was an amazing project with a slightly unfortunate name called handicapped handicrafts. This organisation offers people a chance to contribute to society again by offering them a job handcrafting art which is sold next to the workshop. This project bears some similarities to the Living museum situated in New-York. Of course I couldn’t resist supporting this beautiful project by buying a few lovely paintings.

Before we went on to the tunnels themselves we made one more stop at a Cao dai temple. This relatively new faith originated around 1926 and is a mixture of Catholicism, Buddhism, Taoism and Confucianism. This way the Vietnamese people could practice their religion without upsetting the French colonists and remain true to their own values. We were allowed to attend a ceremony.

A little ´deeper’ into the war history:

In the afternoon we finally arrived at the tunnels. These were much more complex than I had imagined. Not only do they stretch out for 250Km, but they sometimes had up to 3 floors with the lowest one reaching 12 meters below the ground to keep the soliers safe from the American bombardments. We received a lot of information on the tactics the Vietnamese employed to fight. They set traps in the jungle which they filled with bamboo spikes and then ‘coated’ them with urine and faeces to infect soldiers who where unfortunate enough to fall into the pits. Also the soldiers (including the women) pretended to be villagers during the day and then went on guerrilla missions during the night. This way the Americans were never sure who was the enemy. This lead to a lot of villagers being killed which in turn enraged the Vietnamese people and let to a never ending stream of new soldiers joining the war. Al in all pretty dirty business this war.

The Mekong river and Chau doc:

By now I had seen enough misery, first the genocide in Cambodia and now the Vietnam war. To lighten up I booked a tour along the Mekong delta. This brought you to a number of island where they produced goods (usually foods) in a authentic way. For instance the Mekong is an important source of fish for our supermarkets en the Vietnamese people in the fishing business here make good money. Coconuts are being grown and turned into candy here you could buy some sort of medicinal drink which had a baby king cobra and a scorpion inside. After this tour I continued on to Chau doc, the birthplace of the hostel owner of my hostel in Saigon. Following her advice I went around driving a bicycle through the local rice fields. This required some serious effort since I had a mediocre bike, drove 25km in the hot son and partway up a mountain. What made this trip special were the locals who invited me over for a stop twice. They then proceeded to feed me with alcohol, fruit and peanuts. They like it so much that you just sit there with them. Even though it can be very uncomfortable because they didn’t speak a word of English and the only Vietnamese word I know is thank you. So most of the time we just sat there. But it was the kind gesture that matters and which fills me with hope for the rest of my trip through Vietnam. At least I’m looking forward to it!