Het echte Azie gevoel / A taste of real Asia

Rust, reinheid en rijstvelden

Na wederom een lange nachtbus kwam ik om 04.00u ’s morgens verrassend uitgerust aan in Ninh Binh. Na toch nog een hazenslaapje in het hostel kwam de eigenaar in de ochtend naar me toe om samen een plan uit te stippelen. Scooter huren was het advies, maar dit blijf ik koppig vermijden. Het goedkope en gezonde alternatief is om een mountainbike te huren voor nog geen 2 euro per dag. Hij laat me een kaart zien met de plaatselijke bezienswaardigheden waarvan de meeste wel binnen fietsafstand liggen. Mits je een fatsoenlijke fiets hebt. Zoals ik ondertussen wel geleerd heb te verwachten bleek dit wat tegen te vallen. Ketting er een keer of 4 opgelegd, maar 1 handrem die het doet, versnellingen werken niet en tot 2x toe een lekke band, die ik gelukkig onderweg kon laten maken voor minder dan 2 euro. Desondanks heb ik heen en terug toch een kilometer of 20 afgelegd naar de tempel van Bich dong en het uitkijkpunt bij Mua cave.

Het plaatsje Ninh binh zelf is deze tijd behoorlijk rustig aangezien het hoogseizoen ten einde loopt en het regenseizoen zachtjes aan begint binnen te druppelen. De mooie blauwe luchten van weleer maken daarom ook steeds meer plaats voor eindeloze witgrijze wolkenmassa’s. Jammer voor de foto’s maar voor het fietsen zelf een zegen. In de homestay waar ik 2 dagen verbleef was er maar één andere gast en die vertrok de tweede dag dat ik er was. Mijn 2 dagen in Ninh binh werden dus gekenmerkt door rust, reinheid en rijstvelden. Want de natuur is waarvoor mensen naar Ninh binh komen. Deze natuur bestaat uit een combinatie van rijstvelden die tot aan de horizon reiken, gelegen tussen kalksteenrotsen tot 200 meter hoog en een netwerk aan riviertjes en irrigatiekanalen. Naast prachtige plaatjes zorgt dit ook voor het echte ‘Azië gevoel’. Hier zie je namelijk typische landschappen die nergens anders in de wereld op deze manier te zien zijn. Zo nu en dan heb ik tijdens eerdere blog beschreven dat je soms het gevoel krijgt van wauw, ik ben hier echt. Hier in Ninh binh, helemaal alleen door de serene rijstvelden fietsend of met een panoramisch uitzicht na een van de kalksteen rotsen te hebben beklommen kwam dat gevoel wel weer even boven drijven. Dit werd gevoel wordt nog versterkt door het boek the Buddha’s teaching van de Vietnamese boeddhist Nhat Hanh, waarin het belang van mindful leven wordt benadrukt, zoals in veel van de boeken die ik de laatste tijd gelezen heb. Het is een aanrader voor iedereen die bezig is zijn zelfontwikkeling vorm te geven.

Tijdens mijn tweede dag heb ik een andere fiets kunnen gebruikend met twee werkende remmen en zonder lekke band, al een hele vooruitgang dus. De meeste tijd heb ik echter doorgebracht om de omgeving van Trang an (een van de gebieden rondom Ninh binh) te verkennen met de boot. We werden door een aandoenlijk oud vrouwtje over de netwerken van riviertjes en tussen de rotsen door geroeid, op zoek naar verschillende tempels die in deze soms adembenemende omgeving gebouwd zijn. Een van mijn eerste gedachtes was: “kon ik maar heel Vietnam doorvaren op deze manier.” Ongeveer 3 ½ uur later en na zelf een flink stuk mee geroeid te hebben dacht ik hier wel iets genuanceerder over, maar het gaf wel aan hoe erg ik onder de indruk was van de schoonheid van de landschappen hier. Morgen naar Cat Ba, waar de landschappen minstens zo indrukwekkend schijnen te zijn. 

Aziatische landschappen in Cat ba:

Cat ba is het alternatief van het meer bekende Ha Long bay en dankt haar aantrekkingskracht aan dezelfde kalksteen rotsformaties als in Ninh bing, alleen dan gelegen aan de zee. De trekpleister is dan ook om met een bootje gezellig langs de mooie kustlijn door de baaien en de rotsformaties te varen. Gezien mijn eerdere ontspannende ervaringen met rondvaren door mooie natuurgebieden klinkt dit zeker als iets voor mij. Na de verlatenheid van Ning binh was Cat ba ook weer een terugkeer naar de beschaving toe. Ik zat in een gezellig hostel, met een prima restaurantje, comfortabele kamers en tours die vanuit het hostel geboekt konden worden en dus ook een leuke manier waren om mensen te ontmoeten hier. De boottour die ik hier deed was het hoogtepunt omdat het een beetje van alles wat was. Eerst gingen we naar Monkey island waar we een aantal scherpe en gevaarlijke rotsen op klauterden voor een mooi uitzicht op de baai, daarna hebben we een stukje verderop op een verlaten plek gezwommen en na de lunch hebben we een kayak tochtje gemaakt, maar misschien het hoogtepunt was de toeristische route die we terug naar ons startpunt hebben gevaren, met prachtige uitzichten op de rotsformaties hier. De wandeltocht door het Cat Ba natuurreservaat was een mooie aanvulling waarbij we zo’n 10 km door dichtbegroeide bossen hebben gelopen en daarna vanuit het dorpje 5 km gefietst hebben door de mooie landschappen naar de baai toe om vervolgens met de boot om het eiland heen terug te varen. Ook hier was dit weer het hoogtepunt. Het grootste gedeelte van de tijd heb ik op de voorkant van de boot gezeten met de zon en de wind in mijn gezicht genietend van de uitzichten. Niet dat het op dit punt van mijn reis nog nodig is, maar je komt zo helemaal tot rust. Ik heb misschien geen spectaculaire verhalen te vertellen van de tijd die ik hier heb doorgebracht, maar dat betekent niet dat ik er minder van heb genoten. Mooie natuur, heerlijke dagtripjes en typisch Aziatische landschappen met de kalksteen rotsformaties die het een schitterend aanzicht geven hier.

Een bijzondere kennismaking met een traditionele cultuur:

Mijn alweer laatste stop in Vietnam was het plaatsje Sapa. Dit staat bekend om de gelaagde rijstvelden die ze hier hebben. Ik heb er voor gekozen om niet in Sapa zelf te verblijven, maar een paar dagen in een klein dorpje buiten Sapa, waar een etnische minderheid woont de Hmong. De samenleving hier is nog zeer traditioneel met de mannen die vooral de rijst verbouwen. Ze trouwen met meisjes van vaak tussen de 14 en de 17 jaar en als je als vrouw op je 20^e nog niet getrouwd ben wordt je als hopeloos beschouwd. Toerisme wordt ook hier steeds populairder en de lokale autoriteiten willen de omgeving verder ontwikkelen. Zo is er al een kabelbaan gebouwd naar de top van de berg en wordt er aan een weg gewerkt waarvoor veel huizen in het dorp moeten wijken. Om het probleem nog wat te verergeren spreken de Hmong een eigen taal en slechts basaal Vietnamees. Om dat geen van de Vietnamezen moeite neemt om hun taal te leren voelen ze zich onbegrepen en zijn ze sceptisch over de ‘hulp’ die ze krijgen van de Vietnamezen. De ontwikkeling van het toerisme hier brengt echter ook kansen voor de vrouwen om hun eigen geld te verdienen bijvoorbeeld met de verkoop van spulletjes. Hierdoor kunnen ze meer geld verdienen door hun man wat tot jaloezie kan leiden en de tradities van de samenleving verder onder druk zet. Het is bijna alsof je de geschiedenis in ontwikkeling ziet hier.

De homestay waar ik verbleef werd gerund door enkele Vietnamese vrouwen van halverwege de 20 die hier vanuit Saigon naar toe verhuisd zijn samen met een hond en 5 katten. Ze verzorgen iedere avond een familie diner waarbij ze een aantal Vietnamese gerechten klaar maken die door iedereen gedeeld wordt. Daarna dronken we steeds gezamenlijk een kop gemberthee en wisselden we verhalen uit. Ik was erg onder de indruk van hun verhalen, zo erg zelfs dat ik dit nog boven de mooie rijstvelden hier als het hoogtepunt van mijn verblijf beschouw. Ze doen hier namelijk alles zelf, of het nu om het verbouwen van de homestay gaat, het maken van eigen wasmiddel of het verven van stoffen. Maar vooral hun interactie met de Hmong was indrukwekkend. Een van de dames leert ze namelijk Engels wat een belangrijke vaardigheid is om met de toeristen te communiceren. Toen ze daarin vast liep besloot ze om ook de taal van de Hmong te leren. Dit is op zich al bijzonder omdat slechts zeer weinig Vietnamezen deze moeite nemen. Ze kwam erachter dat die taal zo enorm anders is dan talen die wij kennen. Zo hebben ze slechts een woord voor alle verschillende positieve emoties, en hebben ze geen woorden om te zeggen ik denk, of ik voel. Het is vooral een taal gericht op het praktische met als gevolg dat de Hmong helemaal niet gewend zijn om hun eigen mening te geven. Ze hebben ook geen werkwoorden of kennen geen vervoegingen. Dus hoe leer je dan iemand Engels? Een bijzonder knappe prestatie dus dat ze daar mee bezig is. Maar onbedoeld misschien dragen de dames van hostel hier ook bij aan vrouwen emancipatie. Aangezien ze zelf al ruim voorbij de leeftijd zijn waarop de Hmong trouwen en met z’n drieën hier samenwonen is al een inbreuk op de tradities hier, maar ze hebben ook twee zeventien jarige meisjes in dienst met wie ze uiteraard veel informatie uitwisselen over elkaars leven. Toen een van deze meisjes op haar verjaardag ten huwelijk is gevraagd door haar vriendje heeft ze de moed op gebracht om te zeggen: Ik hou heel veel van je, maar er is nog zoveel wat ik wil leren. Kun je nog 10 jaar op me wachten? Dit is een ongekende krachtige stap van een jong meisje in een door mannen gedomineerde gemeenschap. Helaas voor haar heeft de jongen hun relatie de volgende dag beëindigd en een maand later is hij getrouwd met een ander. Desalniettemin is het een teken van de impact die de dames van de homestay op de Hmong hebben.

Na 3 dagen verblijf bij deze Hmong sisters ben ik nog anderhalve dag in Sapa verbleven waar ik zelf omgeving een beetje verkend heb alvorens ik een bus naar Hanoi gepakt heb. In Hanoi ben ik echter ook maar een halve dag verbleven omdat ik op 14 Mei een vlucht naar Nepal heb geboekt. Nog een keer ga ik hier een groot avontuur aan met op het programma in ieder geval wandelingen door de Himalaya en een 10 daagse meditatie cursus en hopelijk nog veel meer kennismakingen met nieuwe culturen.

Vietnam je was geweldig. Je hebt alles, lieve mensen, mooie landschappen, lekker eten en nog zo veel meer. Het enige wat ik niet aan je ga missen is het eindeloos getoeter van de auto’s en scooters. Op naar Nepal!

A taste of true Asia

Rest, relaxation and rice fields:

After a long nightbus I arrived in Ninh Binh surprisingly well rested at 4AM. After a quick powernap in the hostel the owner came to me in the morning to me to help me qork out a plan. Renting a scooter was his advice, but I stubbornly keep avoiding this. The cheaper and healthier alternative is to rent a mountainbike for less than 2 euros a day. He shows me a map with the local sights and most of them are within cycling range. That is when you have a decent bike. This was not quite the case, but I’ve come to expect this by now. The chain fell off about 4 times, only 1 working brake, gears not working and a flat tire twice. Luckily I could get this fixed for also less than 2 euros and managed to ride my bicycle for about 20 km that day to the Bich dong temple and the Mua cave.

The town if Ninh binh itself was rather quiet this time of year since the high season is coming to an end and the rainy season starts dripping in. The beautiful blue skies have give way to endless white grey masses of clouds. A shame for the photos but ideal for biking actually. In the homestay where I stayed for 2 days was only one other guest and he left the second day I was there. My time in Ninh Binh was mainly characterized by rest, relaxing and rice fields. It’s the  scenery which draws people to Ninh Binh with but rice fields as far as the eye can see only broken up by massive rocks of limestone, which can reach up to 200 meters high. Between these rocks is an ongoing network of rivers and irrigation canals. And besides magnificent pictures this also gives a real feeling of Asia since these are very typical landscapes unique to this part of the world. Every now and then I write in my blogs about this wow feeling I get because reality hits you and you realize I’m truly here. Here in Ninh Binh cycling all alone through the ricefields with a panoramic view after climbing a viewpoint of limestone rocks I had another moment like that. This feeling is empowered by the book the heat of Buddha’s teaching by the Vietnamese Buddhist Nhat Hanh where the importance of living mindful is being clarified, as in many books that I have read recently.  I can recommend this book for anyone who is looking for ways to develop him of herself.

The second day I was able to  rent another bike with 2 working brakes and without any flat tires, which already means a big improvement. The most time this day I spent on a boat in Trang An (an area around Ninh Binh). We were being rowed across a network of rivers by a sweet old lady between the limestone rocks looking for temples that have been build in these breath-taking surroundings. One of my first thoughts was ‘wow if only I could cross the whole of Vietnam in such a way’. About 3 ½ hours later and having assisted in the rowing for a large part myself I changed my mind about that, but it doesn’t take away from the stunningly beautiful landscapes here. Tomorrow I go to Cat ba where the surroundings are rumoured to be equally impressive.

Asian landscapes in Cat ba:

Cat ba is the alternative to the more well know Ha long bay and owes it’s attraction to the same limestone landscapes as in Ninh Binh. Only the rice fields here have been replaced by a rugged coastline. The main activity here is to take a boat and comfortably sail along the gorgeous coastline through the bays and besides the rock formations. Thinking back of my earlier relaxing experiences with boat rides this sounded definitely like something for me. Also after the aloneness of Ninh Bing coming to Cat ba was a return to society. I was in a social hostel with a good restaurant, comfy rooms and tours could be booked from reception, which also meant a easy and fun way to meet new people.  The boat tour that I did was the highlight because it included a bit of everything. First we went to monkey island where we dangerously climbed some sharp rocks for a panoramic view of the bay, afterwards we went to a quiet swimming spot and after lunch we went kayaking. But maybe the best about today was th scenic route back to Cat ba, with lovely views along the way. The next day I did a hike through the national park of Cat ba. This was a nice addition to the activities here where I walked about 10km through a densely grown forest after which we rode another 5km on a bike through some nice landscapes to the bay to take the boat back to Cat ba. Same as yesterday the boat back was the best part of the journey. Because this has a relaxing influence on me and brings me completely to rest, not that this is really needed though at this stage of my trip. I have no spectacular stories to tell about Cat ba, but that doesn’t mean I enjoyed it any less. The nature, daytrips and typical Asian landscapes with the limestone rock formations here are just lovely.

A special acquaintance with a traditional culture:

My last stop in Vietnam already was the town of Sapa, which is known for the layered rice fields. I chose not to stay in Sapa itself but to spend a few days in a small village outside of Sapa which is the home of a ethnical group called the Hmong. A society which is still very traditional, with men mostly doing farmingwork growing rice. They marry girls between the age of 14 and 17 and when you aren’t married by the age of 20 then you are considered hopeless as a woman. Tourism is getting more and more popular here and the local authorities want to develop the area. They have already built a cable cart to the top of the mountain and a road is being constructed which means local homes will have to be moved. To increase the problem the Hmong speak an own language and only basic Vietnamese. Because none of the Vietnamese people take the effort to learn the Hmong language they complain about not being understood and the are sceptical about the ‘help’ they receive. The development of tourism also brings opportunities for the local woman who can make money off of it. For example by selling little handicrafts to the tourists. They can sometimes earn more money than their husband which can lead to jealousy and further pressures the values of this community. It’s almost as you see history in development here.

The homestay is run by a few Vietnamese woman in their mid twenties and who came here from Saigon with a dog an 5 cats. They cook a family dinner each night which includes a number of Vietnamese dishes which are shared between everyone. Afterwards we drank ginger tea and exchanged stories. I was very impressed by their stories, so much so that I reckon it’s the biggest highlight of my trip to these parts. I rate it above the views of the valley and the rice fields. These ladies manage everything themselves from renovating the homestay, making their own detergent to dyeing cloth. But most impressive was their interaction with the Hmong people. One of the ladies is teaching them English, which is an important skill for communicating with the tourists, and when they got stuck she started learning their language. This in itself was special because so few people have even taken an interest in their language.  She found out just how different the language of these people is. They have only 1 word for the whole spectrum of positive emotions for example, and they have no words to say I think or I feel. This means they have never really learned to express themselves in this way. Neither do they have verbs or conjugations, so how are you supposed to teach them English then? A very admirable thing that she is even attempting. But the most impressive is the maybe even unintentional effect that these ladies have on female emancipation here. Because they themselves are way past the age that woman are supposed to marry in the village, a group f woman living together is already a affront to the local traditions. They also have 2 local 17 year old girls working for them in the homestay and naturally they got to talk with them and exchange life views. This has led to one of the girls responding the following to her boyfriend when he proposed: ‘I love you very much, but there is still so much I want to learn. Can you wait 10 years for me?’ An incredibly powerful thing to say for a young girl of 17 years old especially in a male dominated society. Unfortunately for her, her boyfriend broke up with her the next day and married someone else within the month. Despite this it is a clear sign of the impact the woman of this homestay have on the local community.

After 3 days of staying with the Hmong sisters I spent another day and a half in Sapa where I explored the surroundings a bit more on my own before heading off to Hanoi where I have a flight to Nepal to catch on the 14^th. One last time this trip I will go and face another great adventure in a new country with at least some hiking through the Himalayas and a 10 day meditation course and hopefully a lot more stories about new cultures.

Vietnam you were great! You have everything: kind people, beautiful landscapes, good food and so much more. The only thing I will not miss about you is the endless hoking of the horns by the cars and the bikes. Onwards to Nepal!