Wanneer woorden tekort schieten
Door: Teun den Hollander
Blijf op de hoogte en volg teun
07 April 2017 | Verenigde Staten, New York
Vandaag zijn we naar New-York gereisd. Na een ritje van een paar uur zijn we aangekomen. Waar oorspronkelijk het living museum zouden bezoeken, kwamen we er tijdens de reis achter dat het deze week gesloten is omdat ze het pand brandveilig aan het maken zijn. In plaats daarvan zijn we naar Broadway housing communities gegaan. Dit project begint met het verhaal van Ellen Baxter. Zij is een voorvechtster van mensenrechten en heeft hier ook echt voor moeten knokken. Ze heeft namelijk een rechtszaak aangespannen en gewonnen tegen de gemeente dat de gemeente verplicht is om iedereen een woning te bieden. Het idee van de gemeente was echter om mensen dan in grote getalen in een warenhuis te stoppen wat totaal ongeschikt was voor een woning. Daar heeft ze het dus niet bij laten zitten en is ze het zelf maar gaan doen. Het doel was om betaalbare woning voor de daklozen te regelen waar mensen zich veilig konden voelen en weer onderdeel van een gemeenschap konden worden.
Inmiddels hebben ze 7 panden en bieden ze 124 appartementen aan. Om onderdeel van een gemeenschap te zijn was het belangrijk om niet alleen individuen te huizen, maar wilde ze hele families een woning aanbieden. Ook hiervoor heeft ze moeten knokken om dit voor elkaar te krijgen. Maar daar stopt het verhaal niet. In de vestiging waar we waren hadden ze namelijk een prachtige kinderopvang opgezet, waar ze de kinderen op een persoonlijke manier begeleiden in kleine groepen van maximaal 8 kinderen in de leeftijd van 3 en 4 jaar. Dit gaf ouders ook weer de ruimte om een baan te zoeken. De kinderen krijgen daarnaast ook nog eens creatieve en innovatieve lessen aangeboden die gericht zijn op de observaties die ze doen. Als het ze bijvoorbeeld opvalt dat het weer langer licht is dan wordt er daar voor ze de verdieping in gezocht. Daarnaast hadden ze naast deze appartementen in hetzelfde gebouw ook een soort kindermuseum opgezet. De kinderen hebben hier een stem in welke artiesten worden aangenomen en die worden gescreend op hun omgang met de kinderen. Ze maken echter volwassen kunst die ook kinderen aanspreekt. Een hele mooie combi. Kinderen leren daarnaast ook veel over kunst en op deze manier is er een prachtige symbiose ontstaan. Om het verhaal nog helemaal af te maken worden er nog herstelworkshops gegeven en hebben ze de mogelijkheid om veel van de huurders een baan aan te bieden bijvoorbeeld als receptioniste. Vaak is dit voor de voorheen dakloze mensen de eerste betaalde baan die ze weer hebben en op deze manier kunnen ze ook nog een bijdrage leveren aan het veilig houden van hun eigen gemeenschap. Zo hebben ze een prachtige eigen minigemeenschap gemaakt waar mensen kunnen wonen, herstellen, werken en hun kinderen kunnen opgroeien. Echt een veilige haven binnen de chaos van New-York.
In de middag zijn we vanuit Harlem en de broadway community housing doorgereden naar Brooklyn voor een bijeenkomst genaamd de Bubble. Dit is een recent ontwikkeld iets en vond plaats in een social service centre in Brooklyn dus. Wat we daar gedaan hebben was net zo simpel als het krachtig was. We zijn met onze gehele groep van 22 mensen en een aantal lokale ervaringsdeskundigen in een kring gaan zitten en hebben de kans gehad om verhalen te vertellen. Hieraan zijn enkele voorwaarden verbonden. Het is absoluut niet de bedoeling om iets wat er binnen die ruimte besproken wordt verder te vertellen. Uit respect hiervoor kan ik dus ook niks over de inhoud van de groep vertellen. Daarnaast kunnen er geen vragen gesteld worden zodat iedereen gefocust is op het luisteren naar elkaar. Het gaat dus niet om elkaar te helpen, of advies te geven. Maar de kracht zit hem erin dat mensen groeien door hun verhaal te vertellen. Hoewel de dagen erg intensief zijn, hing ik aan de liepen van ieders verhaal. Niet eens altijd met duidelijk doel verteld behalve dat de persoon de ruimte voelde om dit verhaal te kunnen vertellen. Wat nog het meeste indruk op me maakte was niet zozeer de verhalen op zich. Maar het feit dat we in een ruimte kunnen zitten waar we nog nooit geweest waren, in een voor ons onbekende stad met mensen die we zelden tot nooit gezien hadden en tóch was er zoveel veiligheid en respect naar elkaar. In mijn ogen was dit ook een masterclass actief en respectvol luisteren
De veiligheid, respect en acceptatie werd gevoeld al vanaf het moment van binnenkomst, nog voor dat er interactie is geweest met de rest van de groep. Dit is iets waar we als hulpverleners met onze cliënten, maar ook met elkaar naar streven. Helaas slagen we hier niet altijd in. Binnen mijn eigen team zijn er absoluut momenten waarop ik dit herken en ik denk dat we dit nog verder uit kunnen bouwen. Voor mij is betekent dit momenten te creëren waarop woorden tekort schieten.
Morgen nog een laatste dag New-York met programma (geen idee wat ik precies ga doen) en dan zaterdag nog één dagje vrij in New-York en nog een laatste schrijven vanuit mijn kant. Wederom bedankt voor het lezen iedereen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley