Now we're talking

Dag lieve kijkbuiskinderen en bloglezers,

Hoewel ik me eigenlijk had voorgenomen om geen nieuwe blogs te schrijven in tegenstelling tot mijn vorige studiereis naar Amerika, heb ik toch besloten om wel een stukje te typen. De reden hiervoor is dat onze eerste (volle) dag hier in Boston er toch meteen één van inspiratie was, die ik toch met jullie wilden delen. Deze keer dus niet zozeer blogs over mijn backpack reizen, maar wel over een hopelijk nog super boeiende studiereis naar Amerika om daar weer de crème de la crème te bezichtigen als het gaat over mensen met een geestesziekte. Iets wat overigens volgens de mensen die we vandaag hebben besproken helemaal niet bestaat, maar daarover zo meer.

Eerst maar beginnen bij het begin. Geheel in den Hollander stijl zijn we vertrokken. De taxi kon het adres niet vinden, en eenmaal in de buurt van Schiphol bleken de toegangswegen te zijn afgesloten totdat de taxichauffeur zich al begon te verontschuldigen omdat hij ook niet meer wist hoe we daar aan moesten komen. Uiteindelijk zijn we met een letterlijke en figuurlijke omweg toch aangekomen op Schiphol. 7 uur vliegen en nog wat kleine hobbeltjes onderweg naar het hotel later zijn we aangekomen in Boston. Iedereen natuurlijk moe, dus we zijn gezamenlijk gaan eten en naar bed gegaan ongeveer 22.00u lokale tijd. Om 03.50 vond mijn biologische klok wel weer tijd voor iets anders en was ik dus weer wakker. Na een uur wat aanrommelen, toch weer geslapen en vandaag dan ons eerste programma.

Ik zal eerst beginnen met een paar kernzinnen over wat we geleerd hebben voor de TL;DR (too long didn’t read)

- Now we’re talking is niet alleen een zin die vaak door Kees (één van onze ervaringsdeskundigen) geopperd werd, maar ook de kern van het helpen van mensen die zich in (geestelijke) moeilijkheden bevinden. Praten dus met mensen

- Feelings first, words second. Dit gaat over het contact maken met mensen (in crisissituaties). In tegenstelling tot het houden van een professionele afstand en nabijheid wordt hier gepredikt Dat het verbinden met mensen voorop staat en dé manier om dit te doen is door het delen van je eigen gevoelens.

- Be, not do. Gewoon er zijn dus en niks doen. Als hulpverleners willen we heel veel voor anderen doen, zeker wanneer ze pijn en of in moeilijkheden zitten. Niet doen dus (in ieder geval in eerste instantie niet). Het aanwezig zijn, delen van je eigen gevoelens en niet allerlei vragen stellen zoals, ervaar je angst? Hoe voelt dat dan? Heb je hier vaker last van? Etc. etc. Dit voelt voor anderen vaak als een verhoor, hoe goed je dit ook als hulpverlener bedoelt. Er zijn dus, niet doen.

- Geestesziektes bestaan niet. Angst, depressie, borderline, bipolair etc. zijn allemaal geen disfunctioneren van de hersenen, of een chemische onbalans, maar een kwetsing van het hart. Je behandelt dus niet de hersenen, maar geeft emotionele eerste hulp. Diagnoses bestaan dus ook niet, in ieder geval niet zoals wij ze kennen. Geen labels of etiketjes, maar een diagnose kan het beste omschreven worden als een gemeenschappelijk begrip van hoe iemand reageert op bepaalde personen in bepaalde situaties omdat dit situaties je doen denken aan eerdere (traumatische) situaties.

- Herstel van een crisis begint met het respecteren van mensenrechten zoals recht op vrijheid en autonomie. Ook tijdens psychoses en andere ernstige crisismomenten.

Zondag dus om 12.30 werden we verwacht op de university van Boston voor een masterclass in ECPR (emotionele CPR), CPR is natuurlijk de Amerikaanse versie van EHBO. Maar de letters betekenen hier Connecting, emPowerment en Revitalising. Contact maken van hart tot hart niet van hulpverlener tot cliënt/ patiënt etc. Weg met die afstand-nabijheid dus, maar present zijn en delen van gevoelens. Empowerment betekent hier een rotsvast geloof hebben dat de oplossing al in de persoon zit. Geen goed bedoelde adviezen dus, geen taken uit handen nemen en er is niks kapot in de persoon in crisis. Op deze manier faciliteer dat de persoon in kwestie weer de leiding kan nemen. Hier dien je als hulpverlener bij aan te sluiten en tot iemand dit kan present zijn, niks meer. Revitalising betekent samen met de persoon in kwestie onzekerheid aan te gaan. Dit begint met toegeven dat je als hulpverlener ook niet weet waar je heen gaat, waar herstel toe gaat leiden. Maar dat je wederom d.m.v. present zijn samen de ervaring aan gaat om iemand zijn of haar leven weer op te laten pakken. Dit alles met de belofte dat je samen de gevoelens deelt, zonder dat je de behoefte gaat uitvoeren dat je iets wat kapot is gaat maken of de ander te zeggen wat hij of zij moet doen.

Deze masterclass werd gevolgd door een viering van het 25 jarig bestaan van het National Empowerment Centre (NEC). Waarbij we verschillende sprekers hebben gehoord die alle regulieren vormen van hulpverlening gehad hebben en daarbij hun mensenrechten geschonden waren, door gedwongen opnames, gedwongen medicatie etc. maar d.m.v. ECPR hersteld waren en weer nut in hun leven hebben gekregen. Inspirerende verhalen dus van ervaringsdeskundigen of zoals ze hier zeggen lived experience (geleefde ervaring). Deze inspirerende verhalen zetten dus de masterclass CPR kracht bij. Hier hoorde onder andere een documentaire bij, genaamd healing voices, waarvan ik ook een kopietje heb aangeschaft, dus straks voor iedereen te bewonderen wanneer ik weer terug in Nederland ben.

De viering werd geëindigd met een optreden van Judy. Een Nederlandse muzikante van 22 jaar net afgestudeerd aan het conservatorium die door Rokus (onze reisleider) is meegenomen om hier en daar voor wat sfeer te zorgen. Na haar optreden nog een gezamenlijk diner in een nabijgelegen restaurant waar we nog even verder hebben kunnen gaan met connecten, of zoals Kees zou zeggen: now we’re talking.
Voor iedereen die door de muur van tekst heen is gekomen: respect! Ik ga zeker nog een stukje typen, maar weet nog niet hoe of wanneer. Dus houd deze site in de gaten en ik zal proberen om z.s.m. ook wat foto’s toe te voegen voor een sfeer impressie. Bedankt voor het lezen en hopelijk vonden jullie het leuk om te lezen.

p.s. Wat er morgen op het programma staat geen ik, maar zoals jullie mij kennen. Ik improviseer wel




__________________________________________________________



Hello, dear blogreaders
Although I had at first decided I wouldnt write a blog, as opposed tot he last studytrip I made tot he U.S. I eventually have decided otherwise. The reason fort his is that my first full day here in Boston was one filled with inspiration that I wanted to share with you guys. This time no blogs about my backpacking trips, but about what I hope tob e a super exciting studytrip tot he U.S. to visit the creme de la creme of initiatives that are about people suffering from mental illness. Something which is said here doesn’t even exist, but I’ll get back tot hat in a minute.
First let’s start at the beginning. Completely in den Hollander style we left fort he airport. The taxi wasn’t able to find the house at first and later we found out that some of the entrance roads tot he airport have been closed. This even got tot he point that the driver started to escuse himself for not being able to get us tot he airport. Eventually with a literal and a figurative detour we managed to get tot he airport. After 7 hours of flying and some small bumps on the road we arrived at the hotel in Boston. Obviously everyone was tired, so we went for a bed straight after we had a communal dinner, locale time around 22.00u. At around 3.50 my biological clock decided I had had enough sleep and it was time for something different. After about an hour of loitering around I was able to get some more sleep which finally brought us tot he first visit of the day.

To start off I will try to say a few core sentences about what I have learned to give a tl;dr.
- Now we’re talking is not just one of the things that Kees (one of our peersupport workers) repeats but also a essential aspect to help people who struggle with mental difficulties. Talking helps
- Feelings first, words second. This about a way to approach and connect with people. Contrary tot he concept of keeping a professional distance to your clients,l people here preach only presence and connection. This connecting is the core of the support work and THE way to do it is by sharing your own feelings in any given situation with your clients.
- Be not do. Once again just being there, not having to do anything. As mental health workers we want to do something for others, especially when they experience pain or difficulties. Don’t ( at least not at first). Being present, connecting and sharing your own feelings instead of asking questions like: are you experiencing anxiety, how does that feel, does this trouble you more often etc etc. These questions may feel for others like they are being interrogated, despite all our good intentions.
- Mentall ilnesses don’t exist. Anxiety, depression, borderling, bipolar etc. are nt caused by a disfunctioning brain, or a chemical inbalanse, but becuase of a trauma to your heart (not literally). This means you’re not treating a brain disease, but you need to give emotional CPR. This means that diagnoses don’t exist, or at least not in their current definition. No labels or stickers tob e abpplied to someone, but they can be better described as a mutual understanding of how someone reacts to certain people in certain situations because they are a reminder of other (traumatic) situations.
- Recovering from a crises begins with a respect of the basic human rights, like a right to freedom and autonomy, even during episodes of psychosis of severe moments of crisis.

Allright, so Sunday afternoonewe were expected at the Boston university where we got a masterclass in ECPR (emotional CPR). The letters stand for Connecting, emPowerment and rivatilsaing. Connecting from heart to heart not from professional to cliënt etc. Out with the pofessional distance but instead being present and sharing your feelings. Empowerment in this sentence means having a rocksolid belief that the solution to a certain situation is already within a person. No well meant advice, no doing any tasks and not seeing a person in crisis as broken and in need of a fix. This way you can facilitate a person taking the lead again for his own life. Als a professional healthcare worker it’s to adapt tot his proces and untill someone is able to take control again, to be present, nothing more. Revitalising means to join a person in a proces of uncertainty and probably insecurity. It’s about admitting that you as a professional healthcare worker don’t know where recovery is going to lead, but that you, again through the principles of being present and connecting, will experience this journey with them, that will allow a person to continue living his or her life. All of this with the promise that you will share your feelings and experiences and without you acting on the need to fix things or give the other advice in what to do.

This masterclass ECPR was followed by a celebration of the 25th anniversary of the National Empowerment Centre (NEC). We have listened to a number of different speakers that all have lived experience in dealing with regular healthcare services and during that time having their human rights violated, by for example unvoluntairy hostpitalization and forced medication, but all of whom have recovered through ECPR. They have refound value, and selfrespect again. These were inspiring stories of lived experience that really brought the ECPR to life. We have also watched a documentary called healing voices of which I have bought a copy, sof or anyone interested you can watch it when i come back home.

The celebration was ended by a performance by Judy. A 22 year old dutch musician who just finished her study at the conservatorium and who was asked by Rokus (our group leader) to enhance the ambiance every no wand again. After het performance we had a communal dinner in a closeby restaurant where we would continue connecting to these peole or as Kees would say: Now we’re talking.

For everyone who finished this wall of tekst: respect! I wil definetly write some more, but don’t know when or where so keep track of this site fort he next story. I will also add some pictures soon for an impression. Thanks for reading and I hope you enjoyed reading it too!